Καταδίκη μεγιστάνα σε θάνατο

Μια είδηση που έφτασε μέχρι τα ελληνικά κανάλια είναι η καταδίκη ενός μεγιστάνα σε θανατική ποινή. Πρόκειται για ένα γεγονός που σπάνια συμβαίνει, γιατί, όπως γνωρίζουμε χωρίς βέβαια να το παραδέχονται οι αρχές, η ανισότητα στην απονομή δικαιοσύνης αφορά εκτός από τη φυλή, και την κοινωνική θέση του κατηγορούμενου. Με άλλα λόγια, σπάνια θα καταδικαστεί ένας επιφανής και πλούσιος πολίτης σε μακροχρόνια ποινή, και ακόμα πιο σπάνια, σε θανατική ποινή, όποιο έγκλημα κι αν έχει διαπράξει.

Ο Χισάμ Ταλάτ Μουστάφα λοιπόν, μεγιστάνας της Αιγύπτου, καταδικάστηκε την Πέμπτη σε θάνατο για τη δολοφονία μιας νεαρής τραγουδίστριας, της Σούζαν Ταμίμ, η οποία έγινε γνωστή στο κοινό μέσα από ένα τηλεοπτικό reality. Ο Μουστάφα διατηρούσε σχέση με την Ταμίμ, μέχρι που κάποια στιγμή,αποφάσισε ότι αποτελούσε βάρος για τον ίδιο. Έτσι, μίσθωσε έναν συνταξιούχο αστυνομικό για να την δολοφονήσει. Ο αστυνομικός αυτός προσποιήθηκε ότι ήταν εργαζόμενος στο κτίριο όπου διέμενε η κοπέλα, και με αυτόν τον τρόπο εισέβαλε στο διαμέρισμά της, και την μαχαίρωσε μέχρι θανάτου.

Τα αποδεικτικά στοιχεία αποδεικνύουν πλήρως την ενοχή και των δύο.

Αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση είναι η θέση που είχε ο Μουστάφα στην κοινωνία: ήταν πρώην πρόεδρος της εταιρίας ακινήτων Talaat Moustafa Group και ηγετικό στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, καθώς και μέλος της αιγυπτιακής Γερουσίας. Δεν πρόκειται δηλαδή απλά για έναν μεγιστάνα, αλλά αντίθετα, για έναν πολιτικό, ο οποίος προέβη σε τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα.

Φυσικά, μετά την σύλληψή του, οι μετοχές της εταιρείας του έπεσαν κατακόρυφα, ενώ ξέσπασε και σκάνδαλο για το πρόσωπό του.

Η οικογένεια της Ταμίμ φαίνεται ευχαριστημένη με την ποινή, ενώ οι δικηγόροι του Μουστάφα θεωρούν άδικη την καταδίκη του.

Παρ' όλα αυτά, αναμένεται ακόμα η απόφαση των αιγυπτιακών θρησκευτικών αρχών, καθώς συνηθίζεται σε αυτές τις χώρες να έχουν λόγο στην καταδίκη εγκληματιών και θρησκευτικά πρόσωπα.

Το ερώτημα που γεννάται από αυτήν την υπόθεση είναι το εξής: Άραγε νόμιζε ο Μουστάφα ότι θα γλίτωνε την ποινή λόγω της θέσης του; Και πόσοι άλλοι έχουν αθωωθεί άραγε επειδή βρισκόντουσαν σε κάποια υψηλή κοινωνική θέση;

Τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα...


Μετά από επισήμανση του SHARKastic, να η φωτογραφία του μεγιστάνα κλειδαμπαρωμένου στο δικαστήριο...

Πηγή: Ελληνική και ξένη αρθρογραφία

Ο παραλογισμός της Σομαλίας

Μετά από τις προηγούμενες αναρτήσεις που καλύπτουν σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό το ζήτημα της θανατικής ποινής στις ΗΠΑ, μπορούμε να αλλάξουμε χώρα και ήπειρο.

Γενικότερα, οι χώρες της Αφρικής αν και δεν έχουν καταργήσει την θανατική ποινή από το ποινικό τους σύστημα, δεν πραγματοποιούν τόσο συχνές εκτελέσεις. Παρ' όλα αυτά, πέρα από το νομικό/ποινικό δίκαιο, υπάρχει και το ηθικό/θρησκευτικό, το οποίο λειτουργεί πολύ διαφορετικά. Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται βάναυσα, ενώ συχνά τιμωρούνται για εγκλήματα που δεν τέλεσαν οι ίδιες, αλλά αντίθετα, τελέστηκαν εις βάρος τους. Πολύ συχνά διαβάζουμε υποθέσεις κοριτσιών που έπεσαν θύματα βιασμού και στη συνέχεια λιθοβολήθηκαν επειδή "ατίμωσαν τις οικογένειές τους". Αυτά τα συμβάντα αποτελούν περισσότερο καθημερινό φαινόμενο, παρά εξαίρεση. Μια υπόθεση λοιπόν άδικης καταδίκης δε μας προκαλεί εντύπωση.

Μια περιοχή που θα εξετάσουμε λοιπόν τώρα είναι η Σομαλία.

Τα τελευταία χρόνια, αρκετά άτομα έχουν καταδικαστεί και εκτελεστεί στη Σομαλία. Συγκεκριμένα, τουλάχιστον 4 άνθρωποι εκτελέστηκαν το 2003, άλλοι 4 το 2004, και 5 το 2007. Μάλιστα, το 2006 έλαβε χώρα ένα συγκλονιστικό γεγονός: ένας νεαρός κρίθηκε ένοχος για δολοφονία, και καταδικάστηκε σε θανατική ποινή, όχι "ιδιωτική", όπως συνηθίζεται πλέον, αλλά δημόσια, καθώς τα ισλαμικά δικαστήρια κάλεσαν το κοινό να παρακολουθήσει. Ακόμα, πρέπει να πούμε ότι στη Σομαλία ισχύει το λεγόμενο "Diyya system", σύμφωνα με το οποίο αν κάποιος δολοφονήσει ένα άτομο μπορεί να γλιτώσει την επιβολή ποινής αν δώσει ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό στην οικογένεια του θύματος.

Αυτό που θέλω να εξετάσω τώρα είναι ένα πολύ πρόσφατο συμβάν. Μια κάτοικος της Σομαλίας κατηγορείται για το φόνο μιας εκ των συζύγων του άντρα της (γιατί μην ξεχνάμε ότι εκεί ισχύει ακόμα η πολυγαμία), και τώρα αντιμετωπίζει τη θανατική ποινή. Το πρόβλημα όμως δεν έγκειται μόνο στην ποινή που της επιβλήθηκε. Η Ifraah Ali Aden δικάστηκε μόλις μία μέρα μετά την τέλεση του εγκλήματος, χωρίς καν να έχει προλάβει να βρει δικηγόρο ή να ετοιμάσει την υπεράσπισή της. Επιπλέον, υπάρχουν μαρτυρίες σύμφωνα με τις οποίες η δολοφονηθείσα σύζυγος είχε απειλήσει την Ifraah αρκετές φορές, θέτοντας τη ζωή της ίδιας σε κίνδυνο. Η Ifraah υποστηρίζει ότι σκότωσε την αντίζηλο σε κατάσταση αυτοάμυνας, και άρα δεν είναι λογικό να της επιβληθεί τόσο μεγάλη ποινή.

Το πιο θλιβερό όμως στοιχείο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι η Ifraah είναι έγκυος 3 μηνών. Οι αρχές δεν την έχουν υποβάλλει σε ανάλογα τεστ ακόμα, για να ελέγξουν κατά πόσο αυτό ισχύει ή όχι με αποτέλεσμα να εκκρεμεί μια θανατική ποινή εις βάρος μιας εγκύου! Ο νόμος απαγορεύει την εκτέλεση εγκύων ή νέων μητέρων με στόχο να προστατέψει τα βρέφη. Το δικαστήριο της Σομαλίας φαίνεται να αδιαφορεί ωστόσο για αυτή τη "λεπτομέρεια".

Η υπόθεση της Ifraah εκκρεμεί. Ακόμα και αν καταφέρει να γλιτώσει τη θανατική ποινή, θα της επιβληθεί πολύ μεγάλη ποινή, ενώ αυτό θα έχει και τον ανάλογο αντίκτυπο στην τιμή της οικογένειάς της. Καταλαβαίνουμε ότι η αδικία είναι τεράστια τη στιγμή που οι άντρες πολίτες δικαιούνται δικηγορική εκπροσώπηση και μπορούν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους και ίσως, ακόμα και να αθωωθούν.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η θανατική ποινή δεν αφορά μόνο αυτή καθ' εαυτή την ποινή. Ο ρατσισμός, οι διακρίσεις, και οι ανισότητες αγγίζουν και τα ποινικά συστήματα των χωρών, θέτοντας ένα μεγάλο ερώτημα. Όχι αν πρέπει να καταργηθεί η θανατική ποινή...αλλά αν πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις μας και να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα όπως είναι, και όχι όπως τα φανταζόμαστε.

Πηγή: Άρθρο

Dallas και λάθη

Μετά το ψήφισμα της Β. Καρολίνας, και την αθώωθηση και άλλων καταδικασμένων, πολλοί δικαστές και εισαγγελείς αρχίζουν να αναθεωρούν τις απόψεις τους σε σχέση με τη θανατική ποινή.

Η πιο πρόσφατη υπόθεση σχετική με αυτό το φαινόμενο, είναι η υπόθεση του James Fry, ενός εισαγγελέα ο οποίος καταδίκασε σε φυλάκιση έναν άνθρωπο, ο οποίος αποδείχτηκε τελικά αθώος, αφού πέρασε 27 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή για έναν βιασμό τον οποίο δεν έκανε. Το κύριο στοιχείο το οποίο και τον καταδίκασε ήταν η μαρτυρία μιας γυναίκας, η οποία είχε υποστηρίξει ότι τον είχε δει στην περιοχή όπου έγινε το έγκλημα. Σήμερα, μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες, τα αποτελέσματα μιας εξέτασης DNA απέδειξαν την αθωότητα του Charles Chatman.

Αυτή η υπόθεση προκάλεσε πολλές σκέψεις στον Fry. Όπως υποστηρίζει ο ίδιος, μέχρι πρότινος ήταν θερμός υποστηρικτής της θανατικής ποινής, γιατί πίστευε ότι οι εγκληματίες πρέπει να απομακρύνονται από την κοινωνία για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα γίνεται. Ωστόσο, τα τελευταία αυτά γεγονότα τον έκαναν να αλλάξει γνώμη τόσο για αυτή τη μορφή ποινής, όσο και για την αξιοπιστία του ποινικού συστήματος της Αμερικής.

Πρέπει να αναφέρουμε ότι το συμβάν έλαβε χώρα στο Dallas, μια πόλη του Texas, όπου όπως έχει αναφερθεί ήδη, λαμβάνουν χώρα πάρα πολλές εκτελέσεις. Ο Fry λοιπόν, αμφισβητεί κατά πόσο το αμερικάνικο σύστημα δικαιοσύνης είναι αξιόπιστο, τη στιγμή που τουλάχιστον 100 άτομα έχουν αθωωθεί αφού έχουν εκτίσει ένα μέρος της ποινής που τους είχε επιβληθεί άδικα.

Το πρόβλημα, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, είναι ότι οι εισαγγελείς και οι άλλες υπεύθυνες αρχές δεν έχουν επαρκείς πόρους για να διερευνούν τις σοβαρές υποθέσεις, ή δεν ενδιαφέρονται αρκετά ώστε να ψάξουν την αλήθεια. Το αποτέλεσμα είναι να γίνονται λανθασμένες εκτιμήσεις. Όσο δεν δίνεται βάρος στη βελτίωση του ποινικού συστήματος, η κατάσταση θα συνεχίσει να χειροτερεύει.

"Είναι ανήθικο να παίζει το κράτος με τη ζωή και θάνατο" λέει σε άρθρο το οποίο δημοσίευσε. "Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε τις εκτελέσεις στο Texas όταν βλέπουμε πως το ποινικό μας σύστημα είναι τόσο επιρρεπές σε λάθη;"

Ίσως μια τέτοια υπόθεση δεν είναι αρκετή για να θέσει σε κίνηση ένα ψήφισμα παρόμοιο με της Β. Καρολίνας. Παρ'όλα αυτά, είναι σημαντικό το ότι οι δικαστές αναγνωρίζουν τα λάθη τους και ζητούν την πρόληψη μελλοντικών σφαλμάτων..

Πηγη: Άρθρο

The North Carolina Justice Act

Όπως έχει αναφερθεί ήδη, και όπως φάνηκε και από την έκθεση που εξέδωσαν οι ΗΠΑ πριν λίγες μέρες, το στοιχείο της προκατάληψης απέναντι στις μειονότητες είναι δυστυχώς εμφανές στο ποινικό σύστημα της χώρας.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, η Βόρεια Καρολίνα ενέκρινε πριν μερικές μέρες την πρόταση "The North Carolina Justice Act" σύμφωνα με την οποία οι κατηγορούμενοι που αντιμετωπίζουν τη θανατική ποινή θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν κατά την άσκηση έφεσης, στατιστικά στοιχεία τα οποία θα αποδεικνύουν ρατσιστική αντιμετώπιση εκ μέρους των δικαστών ή των άλλων αρχών. Αυτή η πρόταση έχει ως στόχο να περιορίσει τα κρούσματα ρατσισμού. Αν οι θανατοποινίτες καταφέρουν να αποδείξουν τη θέση τους, τότε ο δικαστής μπορεί να αναιρέσει την εκτέλεση της θανατικής ποινής.

Σε αυτή την υπόθεση μας ενδιαφέρει ένα μεγάλο ζήτημα. Η αποδοχή μιας τέτοιας πρότασης δείχνει ότι υπάρχει όντως ρατσισμός στο αμερικάνικο σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Δε θα έπρεπε λοιπόν να βρουν οι υπεύθυνοι έναν τρόπο να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα από την αρχή αντί να υιοθετούν μέτρα εκ των υστέρων, μέτρα που μπορεί να μην είναι τελικά αποτελεσματικά; Γιατί ακόμα και αν αποδειχτεί ρατσιστική αντιμετώπιση των αρχών, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα το δεχτεί ο δικαστής, ο οποίος μπορεί να είναι εξίσου προκατειλημμένος; Η πρόταση αυτή, αν και φαίνεται ιδιαίτερα πρωτοπόρα, στην πραγματικότητα πάσχει αφού προσπαθεί να συγκαλύψει το πρόβλημα αντί να το αντιμετωπίσει ριζικά. Ταυτόχρονα, αν υπάρχουν τέτοιες αδυναμίες, πώς μπορεί να είναι σίγουρη η κοινωνία ότι όλοι όσοι έχουν καταδικαστεί σε θανάτωση είναι όντως ένοχοι; Αυτό λοιπόν το δεδομένο διαβρώνει τα θεμέλια της θανατικής ποινής.

Μήπως λοιπόν είναι καιρός να αναθεωρηθεί η θανατική ποινή;

Λίγο μετά την ανακοίνωση του σχεδίου της Βόρειας Καρολίνας, κυκλοφόρησε ένα video στο youtube από την ιστοσελίδα www.ncmoratorium.org το οποίο παρουσιάζει την υπόθεση του Edward Chapman, ενός ανθρώπου που καταδικάστηκε σε θανατική ποινή για δύο φόνους, τους οποίους δεν διέπραξε. Έμεινε στην "αναμονή" για 14 ολόκληρα χρόνια μέχρι να αποδειχτεί τελικά η αθωότητά του. Μπορεί να γλίτωσε τη θανάτωση, αλλά ποιος μπορεί να φέρει πίσω αυτά τα χρόνια που πέρασε στη φυλακή πληρώνοντας το έγκλημα κάποιου άλλου;

Ο Champan είναι ο ένας μόνο από τους τρεις Αφροαμερικάνους που αφέθηκαν ελεύθεροι μέσα σε διάστημα 5 μηνών από τον Δεκέμβριο του 2007 μέχρι τον Μάιο του 2008, καθώς αποδείχτηκε η αθωότητά τους μετά από πολλά χρόνια που πέρασαν περιμένοντας την τέλεση της ποινής θανάτου που τους είχε επιβληθεί. Και στις τρεις περιπτώσεις, εντοπίστηκαν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι τόσο οι αρχές όσο και οι μάρτυρες διαστρέβλωσαν εσκεμμένα τις αποδείξεις με στόχο να καταδικάσουν τους κατηγορούμενους. Στο video γίνεται λόγος για "prosecutorial miscontempt, weak evidence, false testimony by witnesses, forgery by investigators".

Πώς περιγράφει όμως ο Chapman την εμπειρία του;

"Πίστευα ότι μου έκαναν πλάκα. 14 ολόκληρα χρόνια περίμενα τη θανατική ποινή. Τώρα που είμαι ελεύθερος κοιτάζω γύρω μου, μυρίζω τον φρέσκο αέρα, μπορώ να βγω έξω και να τρέξω. Ένα βάρος έχει φύγει."

Πώς κατέληξε όμως να κατηγορείται για δύο φόνους;

Ο Chapman δεν ήταν τελείως νομοταγής. Ήδη από μικρή ηλικία είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά ενώ αποτύγχανε σε κάθε δουλειά την οποία ξεκινούσε. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο ιδανικός υποψήφιος για φόνο. Μια μέρα, τον συνέλαβαν για τον φόνο μια γειτόνισσάς του, ενώ λίγο αργότερα, και όσο ήταν στη φυλακή, τον κατηγόρησαν και για μια ακόμα δολοφονία.

Ο ίδιος μιλάει για αυτή την εμπειρία ως ένα πολύ τρομακτικό αίσθημα. Λέει ότι βρισκόταν στη φυλακή και φώναζε ότι ήταν αθώος. Φυσικά, όλοι του απαντούσαν ότι το έχουν ακούσει αυτό χιλιάδες φορές και γιατί να τον πιστέψουν άλλωστε; Όταν ανακοίνωσαν την καταδίκη του, ο Chapman λύγισε. Σήμερα λέει πως βίωσε μια εξωσωματική εμπειρία, βγήκε έξω από το σώμα του και είδε τον εαυτό του να ουρλιάζει για βοήθεια.

Οι ειδικοί τάσσονται ενάντια στην θανατική ποινή και δέχονται ότι στις περισσότερες περιπτώσεις επικρατεί ρατσισμός στην σύλληψη και καταδίκη σε θανατική ποινή. Μάλιστα, τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι όσοι δολοφονήσουν κάποιον λευκό είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίσουν τη θανατική ποινή ως τιμωρία. Στη Β. Καρολίνα, οι πιθανότητες επιβολής θανατικής ποινής σε υπόθεση δολοφονίας λευκού αυξάνονται κατά 3,5 φορές σε σχέση με τις άλλες περιπτώσεις. Στις συγκεκριμένες τρεις υποθέσεις, τουλάχιστον ένα θύμα ήταν λευκό και το δικαστήριο αποτελούταν αποκλειστικά από λευκούς. Πολλοί δικαστές μάλιστα δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν ελεύθερα και τον όρο "νέγροι" στις αναφορές τους, μια λέξη πολλή προσβλητική για το γένος των Αφροαμερικανών.

Οι αποδείξεις είναι λοιπόν κάτι περισσότερο από προφανείς: η φυλή παίζει σημαντικό ρόλο ακόμα και στην τέλεση εγκλήματος. Μπορεί ο Chapman και οι άλλοι δυο να δικαιώθηκαν, αλλά πόσοι ακόμα βρίσκονται άδικα φυλακισμένοι, ή ακόμα χειρότερα, έχουν θανατωθεί;

Το video μπορείτε να το δείτε τώρα:

Πηγή: Άρθρο