Στατιστικά Θανατοποινιτών

Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο, βρήκα κάποια στατιστικά στοιχεία σε σχέση με τους θανατοποινίτες. Η έρευνα εκδόθηκε το 2007, οπότε τα δεδομένα είναι αρκετά πρόσφατα. Σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να έχουν μεταβληθεί τόσο ριζικά τα στοιχεία!

Σύμφωνα με την έρευνα λοιπόν...

• 55.8% των θανατοποινιτών είναι λευκοί, 41.9% μαύροι, και ένα 2.3% ανήκει σε κάποια άλλη φυλή.
• Οι άντρες αποτελούν το 98.3%, ενώ οι γυναίκες μόλις το υπόλοιπο 1.7%.
• Το μέσο επίπεδο εκπαίδευσης είναι περίπου τρίτης λυκείου (11th grade).
• Από το σύνολο των θανατοποινιτών, 54.8% δεν έχουν παντρευτεί ποτέ, 20.6% έχουν πάρει διαζύγιο, 21.7% είναι παντρεμένοι, και 3% έχουν χηρέψει.
• 8.4% από τους θανατοποινίτες έχει καταδικαστεί ξανά για δολοφονία.
• 65.5% έχουν καταδικαστεί προηγουμένως και για άλλο σοβαρό αδίκημα.
• Όσον αφορά την ηλικία των καταδικασμένων, οι μισοί ήταν από 20-29 τη στιγμή της σύλληψής τους, το 11% ήταν μέχρι 19, ενώ μόλις ένα 1% ήταν από 55 και άνω.
• Η μέση ηλικία τη στιγμή της σύλληψης υπολογίζεται περίπου στα 28.

Η έρευνα αυτή αφορά τις αμερικάνικες φυλακές και διεξήχθη από το Γραφείο Στατιστικών Δικαιοσύνης (Bureau of Justice Statistics).

Κάποια πιο πρόσφατα στοιχεία από τον συγκεκριμένο οργανισμό:

• Το 2008 εκτελέστηκαν 37 θανατοποινίτες.
• Από αυτούς, οι 20 ήταν λευκοί, και οι 17 μαύροι.
• Όλοι τους ήταν άντρες.
• Όλες οι εκτελέσεις έγιναν μέσω ένεσης, ενώ μόνο μία έγινε μέσω της ηλεκτρικής καρέκλας.

Πηγή: DPIC και BoJS

Γνώμες...

Πολλοί έχουν πει πολλά για τη θανατική ποινή...Οι φιλόσοφοι, οι δικαστές, οι εγκληματολόγοι, οι πολιτικοί...Τι λένε όμως οι οικογένειες των θυμάτων και των θανατοποινιτών; Πώς βλέπει κάποιος αυτή την ποινή όντας άμεσα εμπλεκόμενος;

Συγγενείς των θυμάτων

"Ξέρω ότι η αγάπη δε ζητάει εκδίκηση. Δε ζητάμε μια ζωή για τη ζωή που χάθηκε. Η αγάπη θέλει γιατρειά, ειρήνη, και ολοκλήρωση. Το μίσος δε μπορεί να ξεπεράσει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να ξεπεράσει το μίσος και τη βία. Η αγάπη είναι το φως, το κερί που δε μπορεί να σβηστεί απ'όλο το σκοτάδι του κόσμου. Γι'αυτό, δε ζητάμε τη θανατική ποινή."
Hector Black


"Ο αδερφός μου δολοφονήθηκε για τα χρήματα που είχε στην τσέπη του. Με το να σκοτώσουμε αυτούς που καταδικάζουμε δεν κάνουμε τον κόσμο πιο ασφαλή. Όλα γίνονται πιο απλά αν σπάσουμε τον κύκλο της βίας."
Merida Blanco


"Συχνά, πολλοί υποθέτουν ότι οι οικογένειες των θυμάτων επιθυμούν τη θανατική ποινή. Η τρομακτική αλήθεια όμως για όλους εμάς που χάσαμε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο είναι πως οτιδήποτε κι αν συμβεί στους δολοφόνους, αυτό δε θα φέρει πίσω όσους δολοφονήθηκαν."
Sharon Borcyzewski


"Ο μη φυσικός θάνατος είναι λάθος, όποιος κι αν τον προκαλεί."
Antoinette Bosco


"Ο αγαπημένος ύμνος του πατέρα μου ήταν 'Ας υπάρξει ειρήνη στη γη, κι ας ξεκινήσει με μένα'. 'Οσοι από εμάς παλεύουν ενάντια στη θανατική ποινή, παλεύουν για την ειρήνη."
Suezann Bosler


"Όταν δολοφονήθηκε ο άντρας μου, ένα κομμάτι μου πέθανε μαζί του. Στην πορεία ανακάλυψα ότι ο μόνος τρόπος για να γιατρευτώ ήταν να ξεπεράσω τον πόνο και τον θυμό. Προτίμησα να τιμήσω τη μνήμη του μέσα από τη συμπόνοια και όχι μέσα από την δημιουργία περισσότερων θυμάτων."
Carol Byars


"Πολύ συχνά οι οικογένειες των θυμάτων που εναντιώνονται στη θανατική ποινή αντιμετωπίζονται σαν κάτι διαφορετικό. Θα θέλαμε να σταματήσουν να μας χρησιμοποιούν ως αφορμή για να δικαιολογήσουν αυτή την παράλογη ποινή."
Pat Clark


"Τοποθετούμε τον εαυτό μας στον χάρτη ως την πιο βάρβαρη χώρα. (Η θανατική ποινή) είναι προμελετημένος φόνος, και τον τελούμε με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό μας."
Jim Fowler


"Κάθε φορά που χρησιμοποιούμε τη θανατική ποινή, γινόμαστε αυτό που καταδικάζουμε: άνθρωποι που σκοτώνουν ανθρώπους."
Marietta Lane

Συγγενείς των θανατοποινιτών

"Η κοινωνία δε μας βλέπει πια σαν ανθρώπους. Ο τύπος ήθελε να μάθει αν κάναμε κάτι παράνομο. Παίρναμε ναρκωτικά; Μας χτυπούσαν; Κατά τη διάρκεια της δίκης, μας φερόντουσαν σαν να ήμασταν όλοι δολοφόνοι."
Martina Correia


"Το να πεις αντίο στο παιδί σου είναι το πιο επίπονο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει ποτέ μια μητέρα. Μου άφησε έναν κόμπο στην καρδιά που δεν έφυγε ποτέ."
Jane Barnabei


"Ποιος προσπαθεί να γιατρέψει τον δικό μας πόνο; Ποιος μας λέει ότι λυπάται για το θάνατο του παιδιού μας; Μας θεωρεί το κράτος θύματα; Όχι. Αλλά όσο ζω και αναπνέω, ξέρω ότι εμείς είμαστε τα πραγματικά θύματα, εμείς έχουμε όλο τον πόνο και κανένα τέλος (closure)."
Lyndia Faihtinger


"Συμπάσχω με όλες τις οικογένειες που πρέπει να αντιμετωπίσουν τη δολοφονία κάποιου αγαπημένου τους προσώπου. Αλλά όλος ο κόσμος θρηνεί γι'αυτούς. Αυτό που δεν συνειδητοποιεί όμως κανείς είναι ότι το μόνο που θα δέχεται η δική μου οικογένεια είναι η περιφρόνηση όταν ο δικός μας άνθρωπος πεθάνει."
Vickie Robinson


"Τα παιδιά των θανατοποινιτών υποφέρουν σιωπηλά...Ξέρω ένα 9χρονο κοριτσάκι που γράφει στο ημερολόγιό του "Ο μπαμπάς θα πεθάνει σήμερα", κάθε φορά που ανακοινώνεται η νέα ημερομηνία εκτέλεσης του πατέρα της."
Betsy Wolfenden



Τέλος...το πιο συγκλονιστικό...Οι σκέψεις όσων βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη θανατική ποινή ενώ ήταν αθώοι..

"Βρέθηκα μόλις 72 ώρες πριν την εκτέλεσή μου. Σε αυτό το σημείο πρέπει να έχεις συνάψει ειρήνη με τον εαυτό σου."
Randall Dale Adams


"Δεν ξέρω πώς μπορεί οποιοσδήποτε να πηγαίνει στην εκκλησία Κυριακή πρωί, και να αποκαλεί τον εαυτό του Χριστιανό (όταν υποστηρίζει τη θανατική ποινή)."
Clarence Brandley


"Δε νομίζω ότι υπάρχουν λέξεις για να το περιγράψει κανείς...Να βρίσκεσαι στο Τέξας περιμένοντας τη θανατική ποινή...ξέροντας ότι είσαι καταδικασμένος, αλλά αθώος."
Kerry Max Cook


"Είμαι πιο ώριμος τώρα, αλλά και πολύ πιο θλιμμένος. Είδα πράγματα που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ ότι υπήρχαν. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγεις από τη φυλακή και να συνεχίσεις τη ζωή σου σα να μην έχεις δει τίποτα απ'όλα αυτά."
Alan Gell


"Δεν έχει σημασία αν είσαι αθώος ή ένοχος. Σημασία έχει αν μπορείς να αποδείξεις την αθωότητά σου. Αν δε μπορείς να το αποδείξεις, θεωρείσαι ένοχος. Η κατάσταση έχει αντιστραφεί: ένοχος μέχρι απόδειξη του εναντίου."
Ronald Jones


"Πέρασα 17 χρόνια, 8 μήνες, και 1 μέρα στη θανατική ποινή. Δε σώθηκα από το σύστημα. Σώθηκα ενάντια στο σύστημα."
Juan Roberto Melendez




Τα συμπεράσματα δικά σας....

Πηγή: Ιστοσελίδα

El valor de una firma

Μου έστειλαν αυτό το βίντεο, και πιστεύω ότι πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας, μιας και είναι πρωτοβουλία της Διεθνούς Αμνηστίας.

Η αξία της υπογραφής

Έψαξα στο youtube, και βρήκα και κάποια άλλα βίντεο σχετικά με τη Θανατική ποινή.

Bullet - The Execution





Death....Penalty




Ενάντια στη θανατική ποινή


"Η δολοφονία είναι δολοφονία. Δεν έχει σημασία το πώς, πότε, ή ποιος την κάνει."

Τα βίντεο μιλούν από μόνα τους...

On crime and punishments

Μετά από προτροπή του Mano a Mano (ευχαριστώ!), διάβασα το κείμενο του Τσεζάρε Μπεκάρια σε σχέση με τη θανατική ποινή. Είχα σκοπό να το μεταφράσω, αλλά πιστεύω ότι δε θα κατάφερνα να αποδώσω πιστά το πνεύμα των λεγόμενων του. Ωστόσο, διάλεξα κάποιες φράσεις που μου έκαναν εντύπωση, και έτσι, αποφάσισα να τις παραθέσω εδώ.


"Είναι η θανατική ποινή αληθινά δίκαιη ή χρήσιμη σε ένα κράτος με καλή διακυβέρνηση; Τι δικαίωμα, ρωτάω, έχουν οι άνθρωποι να κόβουν το λαιμό των συνανθρώπων τους; Αλλά η θανατική ποινή δεν εξουσιοδοτείται από κανένα δικαίωμα, γιατί έχω αποδείξει ότι δεν υπάρχει τέτοιο δικαίωμα. Είναι λοιπόν πόλεμος ενός ολόκληρου έθνους ενάντια σε έναν πολίτη την καταστροφή του οποίου θεωρούν αναγκαία ή χρήσιμη για το γενικό καλό. Σε μια κατάσταση γαλήνης, δεν υπάρχει καμία ανάγκη να αφαιρέσουμε τη ζωή ενός υποκειμένου. Ο θάνατος ενός εγκληματία είναι ένα τρομερό, αλλά προσωρινό θέμα, συνεπώς είναι μια λιγότερο αποτελεσματική μέθοδος αποτροπής (άλλων ανθρώπων από εγκληματικές πράξεις) απ' ότι το συνεχές παράδειγμα ενός ανθρώπου αποστερημένου από την ελευθερία του, καταδικασμένου να διορθώσει μέσα από τη δουλεία του, το κακό που έκανε στην κοινωνία. Αν κάνω ένα τέτοιο έγκλημα, λέει ο θεατής στον εαυτό του, θα υποβιβαστώ σε αυτή τη μίζερη κατάσταση σε ολόκληρη τη ζωή μου. (Είναι) μια πολύ πιο ισχυρή αποτροπή από το φόβο του θανάτου τον οποίο οι άνθρωποι κρατούν πάντα σε μια απόμακρη αφάνεια. Οι βίαιες εντυπώσεις μας εκπλήσσουν, αλλά η επίδρασή τους είναι στιγμιαία. Μια ποινή, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να έχει τόσο βαθμό αυστηρότητας ώστε να αποτρέπει επαρκώς τους άλλους. Υπάρχουν πολλοί που αντικρίζουν το θάνατο με αφοβία και σθεναρότητα, κάποιοι μέσα από τον φανατισμό, και κάποιοι μέσα από τη ματαιοδοξία, που μας ακολουθεί ακόμα και μέχρι τον τάφο. Άλλοι (τον βλέπουν ως) μια απεγνωσμένη λύση, είτε για να γλιτώσουν από τη μιζέρια τους, ή για να σταματήσουν να υπάρχουν. Αλλά ο φανατισμός και η ματαιοδοξία εγκαταλείπουν τον εγκληματία στην σκλαβιά, στις αλυσίδες και την πεδούκλα, σε ένα σιδερένιο κλουβί, και η απόγνωση είναι μάλλον η αρχή παρά το τέλος της μιζέριας τους. Σε όλα τα κράτη όπου επιβάλλεται η θανατική ποινή, κάθε τέλεσή της προϋποθέτει ότι τελέστηκε ένα νέο έγκλημα, ενώ στην αέναη φυλάκιση, κάθε εγκληματίας συνιστά ένα συχνό και διαρκές παράδειγμα, και αν είναι αναγκαίο να γίνονται οι άνθρωποι μάρτυρες της δύναμης των νόμων, οι εγκληματίες πρέπει να θανατώνονται: αλλά αυτό προϋποθέτει μια συχνότητα εγκλημάτων, και εφεξής, αυτή η ποινή θα χάσει την αποτελεσματικότητά της, έτσι ώστε να είναι χρήσιμη και άχρηστη ταυτόχρονα. Η ιστορία των ανθρώπων είναι μια τεράστια θάλασσα από λάθη, όπου λίγες αόριστες αλήθειες μπορούν να βρεθούν εδώ και εκεί."


Νομίζω πως ό,τι και αν προσθέσω, θα είναι μηδαμινό σε σχέση με αυτές τις θέσεις.

Πηγή: On crime and punishments (κεφ. 28)

Μια ακόμα ταινία

Μια ταινία η οποία παρουσιάζει πλήρως το θέμα της αθωότητας όσον αφορά την επιβολή της θανατικής ποινής είναι "Η ζωή του Ντείβιντ Γκέιλ", με τους Kevin Spacey και Kate Winslet. Αν δεν την έχετε δει, μην διαβάσετε αυτή την ανάρτηση! Σας συμβουλεύω πάντως να τη δείτε. Είναι καλογραμμένη, με δυνατά ονόματα, και πολλά νοήματα.

Να το τρέιλερ της ταινίας:

Στην ταινία αυτή παρουσιάζεται η ζωή του David Gale, ενός επιφανούς καθηγητή φιλοσοφίας ο οποίος συμμετείχε ενεργά στο κίνημα ενάντια στην θανατική ποινή και είχε έρθει συχνά σε αντιπαράθεση με διάφορα πολιτικά πρόσωπα. Ο David κάνει όμως το μοιραίο λάθος να συνάψει σχέση με μια φοιτήτριά του. Αυτό οδηγεί στην αποπομπή του, ενώ παράλληλα χωρίζει από τη γυναίκα του, η οποία μετακομίζει έξω από την πόλη, παίρνοντας μαζί της και τον γιο τους. Από το σημείο αυτό αρχίζει η κατηφόρα για τον David. Δε μπορεί να βρει πουθενά δουλειά, χάνει το σπίτι του, και γίνεται αλκοολικός. Έτσι, μόνος και πληγωμένος, στρέφεται στη μόνη φίλη που είχε, την Constance, ενεργό μέλος της οργάνωσης κατά της θανατική ποινής. Μια μέρα, η Constance βρίσκεται νεκρή στο σπίτι της, και όλα τα στοιχεία οδηγούν στον David. Η αστυνομία τον συλλαμβάνει και τον καταδικάζει σε θάνατο. Οι αποδείξεις είναι ακλόνητες και όλοι είναι πεπεισμένοι για την ενοχή του. Μια δημοσιογράφος λοιπόν καλείται να καλύψει την υπόθεση μόλις 4 μέρες πριν την τέλεση της ποινής. Μετά από πολλές έρευνες, αποκαλύπτεται η αλήθεια: ο David δεν έπεσε θύμα σκευωρίας, ούτε όμως τέλεσε το έγκλημα. Αντίθετα, η Constance αυτοκτόνησε συναινώντας στην καταγραφή του θανάτου της. Ο David γνώριζε ότι θα κατηγορούταν ο ίδιος για τον φόνο, και σχεδίασε τα πράγματα έτσι ώστε να εκτελεστεί μέχρι τέλους η θανατική ποινή για να αποδείξει ένα πράγμα: Πάντα, μα πάντα, ακόμα και όταν όλα δείχνουν το αντίθετο, υπάρχει η περίπτωση να καταδικαστεί ένας αθώος. Ο David πέρασε αυτό το μήνυμα στους πολίτες θυσιάζοντας τη ζωή του.

Η ταινία αυτή είναι συγκλονιστική γιατί ξεδιπλώνει ένα κουβάρι συνωμοσιών Δείχνει πώς τα πράγματα μπορούν να έχουν περισσότερες από μία πλευρές και πώς αυτό που δεν λογαριάζουμε καν μπορεί να είναι τελικά η αλήθεια.

Άραγε πόσοι άνθρωποι βρέθηκαν στη θέση του David, χωρίς να έχουν την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη μοίρα τους;

Κλείνω με μια φράση του David:
"Τι πραγματικά ξέρουμε για τον θάνατο; Απλά ότι κανένας δε γυρίζει πίσω."

The Life of David Gale
The crime is clear. The truth is not.

Ο μεγιστάνας απαγχονίζεται

Στην ανάρτηση "Καταδίκη μεγιστάνα σε θάνατο", είχαμε αναφερθεί σε μια υπόθεση δολοφονίας τραγουδίστριας από μεγιστάνα, ο οποίος καταδικάστηκε στη συνέχεια σε θάνατο. Ωστόσο, για να οριστικοποιηθεί η ποινή του, έπρεπε να δικαστεί η υπόθεση και από τις θρησκευτικές αρχές.

Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι τελικά ο μεγιστάνας Μουσταφά καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό μετά από συναίνεση και των θρησκευτικών αρχών της περιοχής.

Ο Μουσταφά είχε δώσει 2.000.000 δολάρια στον συνέταιρό του για να δολοφονήσει την τραγουδίστρια, με την οποία ο ίδιος είχε συνάψει σχέση. Ο δικηγόρος του ανέφερε ότι ήταν ερωτευμένος με την Τανίμ, αλλά ωστόσο, δε γινόταν να την παντρευτεί λόγω της αντίθεσης της οικογένειάς του.

Τώρα γιατί τη δολοφόνησε, ενώ θα μπορούσε να την χωρίσει...αυτό το γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Πάντως το δικαστήριο θεώρησε πράξη εκδίκησης την δολοφονία της και έτσι, του επέβαλε την εσχάτη των ποινών.

Πηγή: Άρθρο

Mistake?

Σε συνέχεια των επιχειρημάτων κατά της θανατικής ποινής, σας παρουσιάζω ένα διαφημιστικό μήνυμα που κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια στο εξωτερικό σε σχέση με τη λανθασμένη εκτέλεση ενός ατόμου που δεν είχε τελέσει ένα έγκλημα.

Μπορείτε να δείτε το βίντεο τώρα:



Όσον αφορά την αθωότητα ενός κατηγορούμενου, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: υπάρχει η πραγματική αθωότητα και η νομική. Η πραγματική αθωότητα σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος δεν τέλεσε το έγκλημα και δεν είχε καμία σχέση με αυτό. Η νομική αθωότητα σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος αθωώθηκε από το δικαστήριο λόγω ανεπαρκών ή λανθασμένων αποδεικτικών στοιχείων. Με άλλα λόγια, μπορεί να έκανε, μπορεί και να μην έκανε το έγκλημα. Στις περισσότερες περιπτώσεις που σχετίζονται με την θανατική ποινή, ο κατηγορούμενος αποδεικνύεται ότι δεν έκανε το έγκλημα, εκ των υστέρων μέσα από διάφορα τεστ DNA κλπ.

Όπως και να΄χει, η παραπάνω μαρτυρία, και γενικότερα, η παραμικρή πιθανότητα λάθους, θα έπρεπε να προκαλεί πολλούς ενδοιασμούς.

Επιχειρήματα κατά της θανατικής ποινής (2)

Η συνέχεια των επιχειρημάτων...

*Η κοινωνία πρέπει να προχωρήσει πέρα από το σύστημα "οφθαλμός αντί οφθαλμού".
Το σύστημα αυτό είναι αναχρονιστικό, και δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο βίας.


*Πώς γίνεται να δείχνουμε ότι η δολοφονία είναι ηθικά λανθασμένη μέσω της δολοφονίας;
Είναι ακριβώς σαν να πολεμάμε για χάρη της ειρήνης.


*Το κράτος γίνεται ένας νομιμοποιημένος δολοφόνος με τη δική μας συναίνεση.
Αυτό αποτελεί μια σύγχρονη αντίφαση. Αν δίνουμε τη δύναμη στο κράτος να δολοφονεί τους πολίτες του, τότε του δίνουμε τη δυνατότητα να παραβιάσει και άλλα δικαιώματα.


*Η θανατική ποινή είναι προσβολή απέναντι στον ανθρώπινο πολιτισμό.
Οι αντιλήψεις των ανθρώπων έχουν προοδεύσει πάρα πολύ για να γίνονται δεκτές τέτοιες αναχρονιστικές νοοτροπίες. Όσο υποστηρίζουμε τις νομιμοποιημένες δολοφονίες, δε μπορούμε να προχωρήσουμε παραπέρα και να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε. Η θανατική ποινή ενισχύει την βάρβαρη πλευρά του ανθρώπου, δεν την καταλαγιάζει. Για να μην αναφερθούμε στις δημόσιες εκτελέσεις που γίνονται ακόμα σε πολλά κράτη.


*Οι αστυνομικοί τάσσονται ενάντια στη θανατική ποινή, παρά τα όσα πιστεύουμε.
Οι αρχές είναι απρόθυμες να εφαρμόσουν την εσχάτη των ποινών, και τα μέλη του δικαστηρίου εμφανίζονται πιο διστακτικά όσον αφορά υποθέσεις που επιδέχονται τη θανατική ποινή. Άρα τελικά το σύστημα δικαιοσύνης δε λειτουργεί όπως θα έπρεπε να λειτουργεί.


*Οι οργανισμοί ελέγχουν τις χώρες, αλλά δεν έχουν αρκετή δύναμη για να εμποδίσουν "παράνομες" εκτελέσεις.
Με άλλα λόγια, ανήλικοι εκτελούνται ακόμα σε χώρες όπως η Κίνα, οι έγκυες καταδικάζονται σε θανατική ποινή στη Σαουδική Αραβία, και πάει λέγοντας.


*Συχνά η θανατική ποινή αποσπά το ενδιαφέρον από τις οικογένειες των θυμάτων και τις στρέφει προς τους εγκληματίες.
Δεν είναι λίγες οι υποθέσεις όπου αντί να θεωρείται ο εγκληματίας "κτήνος", γίνεται θύμα του συστήματος, και τελικά, αντί να δέχεται την κοινωνική κατακραυγή, δέχεται υποστήριξη. Πόσο αποτελεσματική νομίζετε ότι είναι λοιπόν η θανατική ποινή σε αυτή την περίπτωση από τη στιγμή που η ποινή αυτή επιβάλλεται για λόγους δημόσιας δικαίωσης;


*Το πιο σημαντικό όμως είναι το εξής: Η θανατική ποινή δεν φέρνει πίσω στη ζωή το θύμα.
Η οικογένεια νιώθε δικαίωση αλλά ο άνθρωπος που δολοφονήθηκε δεν επανέρχεται στη ζωή. Ακόμα, ποιος μπορεί να αποφασίσει τι θα ήθελε το θύμα να γίνει; Αποφασίζουμε εκ μέρους κάποιου άλλου λοιπόν; Το μίσος, η εκδίκηση, ο θυμός δεν γεμίζουν το κενό που έφερε η απώλεια ενός ανθρώπου. Ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί ο πόνος είναι με τη συγχώρεση και το πέρασμα του χρόνου. Αυτό δε μπορεί να γίνει όταν ανακυκλώνεται το θέμα της εκδίκησης.



Βλέπουμε ότι η πλευρά αυτή έχει περισσότερα επιχειρήματα. Σίγουρα λίγα είναι αυτά τα οποία βασίζονται στη λογική, ενώ πολλά περισσότερα είναι τα συναισθηματικής και ηθικής φύσεως. Παρ' όλα αυτά, ο άνθρωπος είναι πάνω απ' όλα ένα ον με συναισθήματα. Αν αφήσουμε αυτήν την πλευρά μας να εξαφανιστεί, τότε παύουμε να είμαστε άνθρωποι.

Δεν ξέρω κατά πόσο η οικογένεια ενός θύματος μπορεί να δει την κατάσταση τόσο ψύχραιμα. Ωστόσο, πιστεύω ότι θα ήταν ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα αν καταφέρναμε να ξεπεράσουμε την εκδικητικότητα μας και να φανούμε ανώτεροι.

Επιχειρήματα κατά της θανατικής ποινής

Μετά την ανάλυση των επιχειρημάτων υπερ της θανατικής ποινής, ήρθε η ώρα να αναφερθούμε στην άλλη πλευρά του θέματος, τα επιχειρήματα κατά της ποινής.


*Η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής απαγορεύεται από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Συγκεκριμένα θεωρείται βάρβαρη και απαγορεύεται τόσο για τους μεμονωμένους πολίτες όσο και για το κράτος.


*Κατηγορούμε άλλους ηγέτες, όπως τον Χουσείν, για τις δολοφονίες που κάνουν, τη στιγμή που "αναπτυγμένες" χώρες υιοθετούν παρόμοιες τακτικές.
Η δολοφονία παραμένει δολοφονία είτε τελείται από έναν άνθρωπο, είτε από ένα σύνολο, είτε για λόγους προσωπικούς, είτε για κοινωνικούς. Η ανθρώπινη ζωή έχει παντού και πάντα την ίδια αξία.


*Δεν έχει αποδειχτεί στατιστικά ότι η θανατική ποινή προλαμβάνει το έγκλημα.
Μάλιστα, αν και κάποιοι υποστηρίζουν το αντίθετο, έχει φανεί ότι ακόμα και σε περιόδους πολλών εκτελέσεων, ο βαθμός της εγκληματικότητας δεν περιορίζεται.


*Σχετικό με το προηγούμενο είναι και το εξής: Αν κάποιος αποφασίσει να τελέσει ένα έγκλημα εν ψυχρώ, δε θα λογαριάσει τις συνέπειες.
Ακόμα, υπάρχουν εγκλήματα που τελούνται εν βρασμώ ψυχής, άρα ο δολοφόνος δεν ενδιαφέρεται για την ενδεχόμενη τιμωρία του. Επιπλέον, ισχύει και μια βασική αρχή: Όλοι οι εγκληματίες θεωρούν ότι δε θα συλληφθούν.
Ο έμπορος ναρκωτικών πιστεύει το ίδιο. Ο βιαστής δε θα παρεμποδιστεί επειδή φοβάται ότι μπορεί να συλληφθεί. Η θανατική ποινή τρομάζει όσους δεν θα εγκληματίσουν.


*Η οικογένεια του δολοφόνου υποφέρει βλέποντας κάποιον δικό της να δολοφονείται (έστω και από το κράτος).
Στην ουσία, η θανατική ποινή διπλασιάζει τον πόνο με αποτέλεσμα να υποφέρουν πάρα πολλά άτομα.


*Οι τεχνικές εξιχνίασης εγκλημάτων έχουν όντως βελτιωθεί. Παρ' όλα αυτά, έστω και η παραμικρή πιθανότητα λάθους πρέπει να αποτελεί κίνητρο για την κατάργηση της ποινής.
Τα λάθη είναι ανθρώπινα, αλλά δεν μπορεί να παίξει κανείς με μια ανθρώπινη ζωή. Πώς θα μπορέσει να φέρει πίσω η κοινωνία ένα άτομο που τιμωρήθηκε άδικα; Η οικογένεια πώς θα μπορέσει να βρει δικαίωση; Η οικογένεια του θύματος δεν συνεχίζει να αγνοεί τον δολοφόνο;


*Η ισόβια κάθειρξη μπορεί να γίνεται με πολύ σκληρούς όρους.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει η διαβίωση των δολοφόνων να είναι σκληρή, αλλά σε καμία περίπτωση να μην υπόκεινται αυτοί σε βασανιστήρια. Το ζητούμενο είναι να τιμωρηθούν χάνοντας το πιο βασικό τους δικαίωμα: την ελευθερία.


*Η θανατική ποινή δεν κοστίζει λιγότερο από την ισόβια κάθειρξη.
Αντίθετα, μπορεί να κοστίσει μέχρι 5 φορές περισσότερο, ποσό το οποίο πληρώνουν οι πολίτες. Δεν είναι λοιπόν ασύμφορη η τακτική αυτή;


*Έχει αποδειχτεί ότι παρά τις προσπάθειες, η ποινή επιβάλλεται ακόμα υπό άνισους όρους.
Οι πλούσιοι έχουν τη δυνατότητα καλύτερης υπεράσπισης, και άρα ενδέχεται να γλιτώσουν την θανατική ποινή. Οι μαύροι αντιμετωπίζουν ρατσιστικές συμπεριφορές. Τα σπουδαία πρόσωπα της κοινωνίας σπάνια τιμωρούνται με θανατική ποινή. Πόσο δίκαιο είναι αυτό το σύστημα "δικαιοσύνης";


Συνεχίζεται....

Η περίεργη υπόθεση του Robert G. Elliot

Στην προηγούμενη ανάρτηση συζητήσαμε το θέμα των εκτελεστών. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα βρίσκει κανείς στοιχεία για τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει αυτό το επάγγελμα. Απ'ότι φαίνεται όμως, δεν είναι όλοι τόσο διστακτικοί στο να μιλήσουν για τη δουλειά τους...

Ο Robert G. Elliot ήταν ένας από τους εκτελεστές, ο οποίος όχι μόνο δε δίσταζε να μιλήσει για τη θέση του στις φυλακές, αλλά εξέδωσε και μια αυτοβιογραφία πριν το θάνατό του, όπου εξιστορεί όσα έζησε.

Ο Elliot γεννήθηκε το 1874 στη Νέα Υόρκη. Από μικρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ηλεκτρισμό και τις χρήσεις του, και έτσι, αποφάσισε να ακολουθήσει ανάλογες σπουδές. Σε ηλικία μόλις 18 ετών δήλωσε σε ένα φίλο του "Σκέψου πόσο μεγάλη ευθύνη έχει το επάγγελμα του εκτελεστή. Αυτή είναι μια δουλειά που θα ήθελα να κάνω."


Σιγά-σιγά άρχισε να ειδικεύεται περισσότερο σε ζητήματα ηλεκτρισμού, ενώ αργότερα έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο. Λόγω της εμπειρίας που απέκτησε εκεί, έγινε ο ιδανικός υποψήφιος για να εργαστεί σε μια φυλακή ως βοηθός σε εκτελέσεις. Τον Ιούνιο του 1901 τέλεσε την πρώτη του εκτέλεση, αφού ήταν αυτός που κατέβασε το διακόπτη ο οποίος έστειλε ρεύμα στην ηλεκτρική καρέκλα.

Ο Elliot ήταν Μεθοδιστής στο θρήσκευμα, και μάλιστα τακτικό μέλος της εκκλησίας του. Οι άνθρωποι που τον γνώριζαν τον περιέγραφαν ως άχρωμο, αδιάφορο, και πολύ σοβαροφανή, με στυλ επιχειρηματία.

Η ζωή του Elliot ήταν ίδια με οποιουδήποτε άλλου "μέσου" Αμερικάνου πολίτη της εποχής. Του άρεσε να ασχολείται με τον κήπο του, περνούσε πολλές ώρες με την οικογένειά του, και πήγαινε ταξίδια με τη σύζυγό του.

Τι πίστευε όμως για τη θανατική ποινή;

Η ειρωνεία είναι πως ο ίδιος τασσόταν ενάντια σε αυτή την τακτική καθώς πίστευε ότι δε βοηθούσε στην μείωση της εγκληματικότητας, ή στην πρόληψη εγκλημάτων. Η συνείδησή του όμως ήταν καθαρή. "Εφόσον υπάρχει η θανατική ποινή, κάποιος πρέπει να αναλάβει την τέλεσή της", είχε δηλώσει. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν η περίπτωση να έχει οδηγήσει σε θάνατο κάποιον αθώο. Ωστόσο, δηλώνει στην αυτοβιογραφία του πως αυτή η περίπτωση βρίσκεται έξω από τον έλεγχό του, και ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να διορθώσει ένα τέτοιο λάθος.

Ο Elliot συμμετείχε σε εκτελέσεις πολλών γνωστών εγκληματιών της εποχής. Μάλιστα, εκτέλεσε και μια γυναίκα, μια υπόθεση η οποία τον απασχολούσε καιρό. Οι εφημερίδες της εποχής δήλωναν πως ο Elliot "είχε χάσει τον ύπνο του και χρειαζόταν ηρεμιστικά μετά από αυτή την εκτέλεση" αλλά ο ίδιος αναφέρει ότι αυτά τα δημοσιεύματα απλά υπερέβαλαν.

Η δουλειά του δεν ήταν πάντα ασφαλής, αφού λάμβανε συχνά απειλητικά γράμματα, ενώ δέχτηκε και βομβιστική επίθεση στο σπίτι του. Δεν βρέθηκε ποτέ ο υπαίτιος, αλλά αναφέρεται ότι η επίθεση ήταν αντεκδίκηση για την θανάτωση ενός γνωστού εγκληματία.

Ο τύπος της εποχής εξέδιδε συχνά δημοσιεύματα όπου ο Elliot παρουσιαζόταν ως ψυχικά ασθενής, ασταθής, ή επιρρεπής στην αυτοκτονία. Ένας συνάδελφός του είχε αυτοκτονήσει καθώς δε μπορούσε να χειριστεί το βάρος της ενοχής. Ο κόσμος όμως δυσκολευόταν να αποδεχτεί ότι μπορούσε να υπάρξει ένας εκτελεστής ο οποίος είχε μια φυσιολογική ζωή και ισορροπημένη νοητική/ψυχολογική υπόσταση.

Μάλιστα, κάποιοι έφτασαν τόσο μακριά ώστε να πουν ότι ο Elliot κρεμάστηκε λόγω της ενοχής που ένιωθε, ενώ κάποιοι δήλωναν ότι ο λόγος για τον οποίο επέλεξε αυτό το επάγγελμα ήταν για να εκδικηθεί τους δολοφόνους της οικογένειάς του (οι οποίοι ήταν σώοι και αβλαβείς)!

Ο Elliot πέθανε τελικά το 1939, μετά από πολυάριθμες εκτελέσεις. Η αυτοβιογραφία του εκδόθηκε λίγους μήνες αργότερα, το 1940.

Τι κάνει όμως έναν εκτελεστή καλό στο επάγγελμά του;

Η ανωνυμία, η σχεδόν απαρατήρητη παρούσια του, μοιάζει να είναι αναγκαίο χαρακτηριστικό για έναν εκτελεστή. Ο Elliot ήταν σχεδόν αδιάφορος. Αν δεν είχε συμμετάσχει στην εκτέλεση γνωστών εγκληματιών, κανείς δε θα γνώριζε την ύπαρξή του σήμερα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό, το πιο απαραίτητο ίσως, είναι η αποστασιοποίηση από την ηθική φύση της πράξης, και η αντιμετώπισή της ως ένα ακόμα επάγγελμα. Ο Elliot θεωρούσε αυτό που έκανε ως ένα επάγγελμα, μια δουλειά απαραίτητη για την επιβίωσή του. Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν αισθανόταν τύψεις. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Αν δεν το έκανε εκείνος, κάποιος άλλος θα έπαιρνε τη θέση του.

Εδώ πρέπει να αναφέρουμε και το εξής: Αν και οι εκτελεστές συγκρίνονται συχνά με άλλους εκτελεστές όπως οι Ναζί, οι διαφορές είναι πολύ μεγάλες. Ο αριθμός των δολοφονηθέντων, οι αιτίες, και ο τρόπος εκτέλεσής τους κάνουν φανερή τη διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις περιπτώσεις.

Πάντως, οι εκτελεστές της εποχής, o Elliot και όλοι οι υπόλοιποι, όσο διαταραγμένοι κι αν παρουσιάζονταν, ήταν μάλλον ψυχικά ισορροπημένοι άνθρωποι. Δεν υπέφεραν και δε θεωρούσαν λάθος αυτό που έκαναν.

Δεν ξέρουμε πώς βλέπουν την κατάσταση οι σημερινοί εκτελεστές. Σίγουρα η πίεση που ασκείται και από τον τύπο και από τους οργανισμούς ενάντια στην θανατική ποινή, είναι πολύ μεγαλύτερη από την εποχή του Elliot. Το επάγγελμα αυτό όμως δεν έχει χάσει το μηχανιστικό του χαρακτήρα.

Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι υπάρχουν αρκετοί Elliot σήμερα...Αλλά σίγουρα υπάρχουν και πολλοί εκτελεστές λιγότερο αποστασιοποιημένοι.

Εκτελεστές: Η χειρότερη δουλειά του κόσμου; Για κάποιους ναι. Για κάποιους άλλους όμως όχι.


Σημείωση: Στην εικόνα βλέπουμε τον Elliot σε ηλικία περίπου 60 ετών.


Πηγή: Έρευνα

Περί δημίων ο λόγος...

Ένα πολύ σημαντικό θέμα το οποίο σχετίζεται άμεσα με τη θανατική ποινή (αλλά σπάνια εξετάζεται) είναι οι εκτελεστές, οι άνθρωποι δηλαδή που είναι υπεύθυνοι για τις εκτελέσεις. Είναι ένα ζήτημα που θέσαμε με τη Daizy, και που μας απασχολεί ιδιαίτερα.

Τι μπορούμε να πούμε λοιπόν για τους εκτελεστές;

Συνήθως, σε μια τέλεση θανατικής ποινής συμμετέχουν οι αστυνόμοι, υπεύθυνοι για την ασφάλεια του θανατοποινίτη, ο ιερέας, διάφορες άλλες αρχές, και το ένα και μοναδικό άτομο που πατάει το κουμπί για να δράσουν οι ενέσεις, το άτομο που κατεβάζει τον διακόπτη για να σταλεί ρεύμα στην ηλεκτρική καρέκλα, το άτομο που τραβάει τη σκανδάλη και αφαιρεί τη ζωή κάποιου.

Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε με έναν από αυτούς τους ανθρώπους, θα μας έλεγαν όλοι το ίδιο πράγμα: "Αυτό που κάνω είναι μια δουλειά. Δεν σκοτώνω εγώ κανέναν. Απλά εκτελώ εντολές άλλων."

Την ευθύνη για την αφαίρεση μιας οποιαδήποτε ζωής ποιος την φέρει; Αυτός που κρατάει το όπλο της δολοφονίας; Αυτός που έδωσε την εντολή; Αυτός που κοιτάζει παθητικά χωρίς να προσπαθεί να τη σταματήσει; Όλοι εμείς που βλέπουμε αλλά κάνουμε σα να μην είδαμε τίποτα; Οι ένορκοι, οι δικαστές, ο ίδιος ο εγκληματίας; Ποιος ελέγχει τη ζωή και τη διαχείρισή της; Ποιος είναι τόσο ανώτερος ώστε να έχει το απόλυτο λέγειν πάνω στη διαβίωση (ή μη) κάποιου;

Μήπως μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο απόδοσης ευθυνών; Ο εισαγγελέας θα πει "Δεν είμαι εγώ ο δολοφόνος. Εγώ απλά παρουσίασα τα γεγονότα." Οι ένορκοι θα πουν "Δεν είμαστε εμείς οι δολοφόνοι. Άλλοι μας έθεσαν υπεύθυνους να κρίνουμε." Ο δικαστής θα πει "Δεν είμαι εγώ ο δολοφόνος. Απλά εφαρμόζω τους νόμους όπως μου έχουν δοθεί." Οι νομοθέτες θα πουν "Δεν είμαστε εμείς οι δολοφόνοι. Εμείς ακούμε τη λαϊκή βούληση και δρούμε σύμφωνα με αυτή." Η κοινωνία θα πει "Δεν είμαστε εμείς οι δολοφόνοι. Ο εκτελεστής είναι." Και ο εκτελεστής θα πει "Δεν είμαι στ'αλήθεια εγώ ο δολοφόνος, εγώ ακολουθώ τις διαδικασίες και το νόμο."

Την ευθύνη την έχει φυσικά ο δολοφόνος, ο οποίος δημιούργησε εξαρχής το δίλημμα. Πόσο περίπλοκη είναι αυτή η κατάσταση πραγματικά; Αντί για δικαίωση, δεν νιώθουμε πάλι αδύναμοι μπροστά σε έναν νομιμοποιημένο δολοφόνο; Κάποιος δηλαδή μπορεί να σκοτώνει χωρίς να τιμωρείται ως αποτέλεσμα κάποιου άλλου που σκότωσε αλλά πρέπει να τιμωρηθεί;

Ο εκτελεστής άραγε δεν αποκτηνώνεται; Δεν χάνει την ανθρωπιά του κάποια στιγμή; Όλοι στην αρχή είναι διστακτικοί αλλά μετά συνηθίζουν. Παίρνουμε λοιπόν το φυσικό νόμο στα χέρια μας, με το να αφαιρέσουμε τη ζωή κάποιου πριν την ώρα του φυσικού θανάτου του, αλλά παράλληλα "σκοτώνουμε" και έναν αθώο, αφού καταστρέφουμε την ανθρωπιά του εκτελεστή και των λοιπών εμπλεκόμενων.

Ναι, κάποιος πρέπει να κάνει αυτή τη δουλειά. Με ποιο τίμημα όμως; Και γιατί να πρέπει;

Η τέλεση ενός εγκλήματος δείχνει ξεκάθαρα ότι κάτι έχει πάει στραβά με την κοινωνία μας. Δεν είναι όμως μεγαλύτερη διαστροφή να συναινούμε στην αφαίρεση ζωής, έστω και μιας ζωής που λίγη ηθική αξία έχει και που δεν προσφέρει τίποτα στην κοινωνία; Δεν θα έπρεπε να βρούμε άλλους τρόπους να αποτρέψουμε πρώτα απ'όλα τα εγκλήματα, και στην συνέχεια να τιμωρούμε τους εγκληματίες, μέσα στα πλαίσια όμως της ανθρώπινης φύσης μας;

Άραγε πόσο απελπισμένος πρέπει να είναι κάποιος για να γίνει εκτελεστής, δήμιος; Πόσο διεστραμμένος πρέπει να είναι για να ζει με την πλήρη επίγνωση των πράξεών του; Ναι, κάποιος έδωσε την εντολή. Ναι, η κοινωνία είναι αυτή που ζητάει δικαίωση.

Η κοινωνία είναι συχνά μια ανορθολογική μάζα. Οι νομοθέτες φτιάχνουν τέτοιους νόμους για να σωπάσουν τη λαϊκή κατακραυγή. Οι πολιτικοί τους δέχονται γιατί φοβούνται να πάνε ενάντια σε μια "παράδοση" της κοινωνίας τους (ή γιατί είναι η εύκολη λύση). Οι εισαγγελείς κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν, που έχουν ορκιστεί ότι θα κάνουν. Οι δικαστές κρίνουν με βάση τα δεδομένα που τους δίνονται, έχοντας επίγνωση ότι τους βλέπουν και τους κρίνουν όλοι. Ο εκτελεστής είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας.

Η τέλεση της θανατικής ποινής είναι μια πράξη αποτρόπαια (αν μπορέσουμε να τη δούμε ως πράξη αυτή καθ' αυτή, χωρίς να προσωποποιούμε, δολοφόνους και εγκλήματα), η οποία όμως αποχρωματίζεται και χάνει την βάναυση πλευρά της όσο προχωράμε πιο πέρα σε αυτή την αλυσίδα. Έτσι, ο εκτελεστής δεν είναι δολοφόνος. Ούτε ο εισαγγελεάς, ούτε ο δικαστής, ούτε οι ένορκοι, ούτε οι νομοθέτες, ούτε οι πολιτικοί (εντάξει, τρόπος του λέγειν). Δολοφόνοι είμαστε όλοι εμείς που έχουμε δεχτεί την υπονόμευση της ανθρώπινης ζωής σε κάτι τόσο ασήμαντο ώστε να το αφαιρούμε χωρίς ενδοιασμούς.

Δε θα ήταν όλα καλύτερα αν μπορούσαμε να σεβαστούμε τον άλλο ως άνθρωπο και οντότητα; Ναι, το έγκλημα είναι στη φύση μας. Το γιατί όμως τελείται αυτό, και πώς το δεχόμαστε εμείς ως κοινωνία είναι κάτι που μπορούμε να το ελέγξουμε.

Οι εκτελεστές είναι απλά μια παράπλευρη απώλεια...

Μια ταινία...

Η θανατική ποινή είναι ένα θέμα που δεν έχει ξεφύγει από το Hollywood και τον κινηματογράφο.

Μια ταινία που έχει παρουσιάσει πολύ καλά το θέμα της θανατικής ποινής είναι το "Dead Man Walking", του 1996 με την Susan Sarandon και τον Sean Penn. Η ταινία αυτή παρουσιάζει έναν δολοφόνο, τον Sean Penn, ο οποίος κατηγορείται για το βιασμό και τη δολοφονία δυο εφήβων. Μια μοναχή, η Susan Sarandon συναντάει τον εγκληματία ο οποίος πρόκειται να εκτελεστεί σε λίγο καιρό και αποφασίζει να τον βοηθήσει προσφέροντάς του δικηγορική υπεράσπιση και ψυχολογική υποστήριξη. Η ίδια συναντάει πολλά εμπόδια, και από τις οικογένειες των θυμάτων αλλά και από τον κοινωνικό περίγυρο ο οποίος εναντιώνεται σε αυτή της την ενέργεια. Παράλληλα, καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο εγκληματίας αρνείται να δεχτεί την ενοχή του, κατηγορώντας τον συνέταιρό του. Μόνο όταν πλησιάζει η στιγμή της εκτέλεσής του, παραδέχεται πλήρως την ενοχή του και ζητάει εξιλέωση των πράξεών του.

Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ σε αυτή την ταινία είναι ο τρόπος με τον οποίο σκιαγραφείται η ψυχολογία του θανατοποινίτη. Αρνείται να δεχτεί ότι πρόκειται να εκτελεστεί, προσπαθεί να αποτρέψει αυτή την πράξη με κάθε τρόπο, κατηγορεί κάποιον άλλο για τα δικά του εγκλήματα, ενώ στο τέλος καταλαβαίνει ότι η μόνη σωτηρία είναι η σωτηρία της ψυχής του, και έτσι ζητάει συγχώρεση από τις οικογένειες των θυμάτων, με την ελπίδα ότι αν μη τι άλλο, η θανάτωσή του θα τους φέρει την ψυχική ηρεμία που ζητούν.

Ακόμα είναι πολύ ενδιαφέρουσα η παρουσίαση των οικογενειών. Φυσικά επιθυμούν την εκτέλεση του εγκληματία και πιστεύουν ότι μόνο μέσα από αυτήν θα μπορέσουν να ηρεμήσουν και οι ίδιοι και οι ψυχές των παιδιών τους. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο μπόρεσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους μετά την εκτέλεση του δολοφόνου. Αυτό που βλέπουμε όμως είναι τον έναν από τους δύο πατεράδες να αλλάζουν γνώμη στην πορεία και να τάσσονται ενάντια στην εκτέλεση. Μάλιστα, αποφασίζει να χωρίσει με την γυναίκα του, γιατί όπως λέει "έχουν διαφορετικούς τρόπους να χειρίζονται το θάνατο του γιου τους".

Η τελευταία σκηνή της ταινίας, όπου πραγματοποιείται η εκτέλεση είναι συγκλονιστική. Ο αγέρωχος εγκληματίας λυγίζει και ζητάει αγάπη.
Τα τελευταία λόγια του είναι ανατριχιαστικά:
"Κύριε Ντελακρουά (ο πατέρας ενός από τα παιδιά) δε θέλω να φύγω από αυτόν τον κόσμο έχοντας μίσος στην καρδιά μου. Ζητώ τη συγχώρεση σας για ό,τι έκανα. Ήταν τρομερό αυτό που έκανα, να σας πάρω τον γιο σας. Κύριε και κυρία Πέρσι (οι άλλοι δύο γονείς) εύχομαι ο θάνατός μου να σας φέρει κάποια ανακούφιση. Θέλω να σας πω...η δολοφονία είναι κακό πράγμα. Όποιος και αν την κάνει. Είτε είμαι εγώ, είτε όλοι εσείς, είτε η κυβέρνησή σας."

Μπορείτε να δείτε αυτή τη σκηνή τώρα:

Πιστεύω ότι η ταινία αυτή σκιαγραφεί την ψυχολογία των περισσότερων εγκληματιών πριν την εκτέλεσή τους. Όσο σκληροί και να είναι, σίγουρα λυγίζουν όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο. Άραγε νιώθουν τότε πραγματική μετάνοια;

Επιχειρήματα υπερ της θανατικής ποινής

Η μελέτη αυτή δε θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένη χωρίς να αναφερθούμε στα επιχειρήματα υπερ της θανατικής ποινής, και φυσικά στα κατά, τα οποία θα ακολουθήσουν αργότερα.

Η αλήθεια είναι ότι τα επιχειρήματα των δύο αυτών πλευρών αλληλοεπικαλύπτονται. Ακόμα, πολλά από αυτά δε στηρίζονται στη λογική αλλά σε συναισθηματισμούς και ηθικές απόψεις. Είναι λοιπόν δύσκολο να πει κανείς ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε ολοκληρωμένη και σωστή άποψη απλά και μόνο διαβάζοντας τα επιχειρήματα των δύο πλευρών. Στην πραγματικότητα, εξαρτάται από την αντίληψη και τα πιστεύω του καθενός το αν θα τεθεί υπερ ή κατά της θανατικής ποινής. Φυσικά πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και το κοινωνικό πλαίσιο. Πιο δύσκολα θα τεθεί υπερ της θανατικής ποινής ένας Έλληνας από έναν Αμερικάνο, επειδή αυτό το φαινόμενο δεν υπάρχει πλέον στη χώρα μας. Παρ' όλα αυτά, η αναφορά στα επιχειρήματα πρέπει να γίνει. Ελπίζω ότι θα μπορέσω να παρουσιάσω επαρκώς και τις δύο πλευρές με όση περισσότερη αντικειμενικότητα μπορώ.

Ξεκινάμε λοιπόν...

*Το πρώτο και πιο ισχυρό ίσως επιχείρημα υπερ της θανατικής ποινής είναι η ισάξια ανταπόδοση.
Αν κάποιος δολοφονήσει ένα ή περισσότερα άτομα, ή τελέσει κάποια πράξη η οποία πλήττει σοβαρά μια ανθρώπινη ζωή (γιατί μην ξεχνάμε ότι η θανατική ποινή δεν αφορά μόνο δολοφονίες, αλλά και υποθέσεις ναρκωτικών ή βιασμούς), τότε η μόνη ποινή που μπορεί να επιβληθεί στον εγκληματία είναι η θανατική ποινή. Πώς μπορείς να τιμωρήσεις κάποιον για ένα τόσο σοβαρό έγκλημα; Πρόκειται για το δίκαιο "οφθαλμός αντί οφθαλμού".
Στην ουσία, η κοινωνία υιοθετεί ένα μέτρο, το πιο απλό θα λέγαμε, για να χειριστεί μια τέτοια περίπτωση.


*Ένα δεύτερο επιχείρημα είναι η πρόληψη.
Διάφοροι κοινωνιολόγοι/εγκληματολόγοι και λοιποί επιστήμονες αναφέρουν ότι η φυλάκιση και οι λοιπές ποινές που επιβάλλει το ποινικό σύστημα λειτουργούν αποθαρρυντικά για τους μελλοντικούς εγκληματίες. Με άλλα λόγια, αν δεν τιμωρούταν τόσο αυστηρά η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής, οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα δίσταζαν να προχωρήσουν σε μια τέτοια πράξη. Συνεπώς, η θανατική ποινή λειτουργεί αποτρεπτικά.


*Ένα άλλο επιχείρημα σχετίζεται με την δικαίωση της οικογένειας του θύματος.
Αυτό το επιχείρημα είναι περισσότερο συναισθηματικό. Η οικογένεια του θύματος ζητάει, όπως είναι λογικό, την τιμωρία του εγκληματία. Εφόσον αφαίρεσε τη ζωή κάποιου συγγενή της, τότε πρέπει να τιμωρηθεί. Παράλληλα όμως, η οικογένεια αυτή είναι πολύ πιθανό να ζητάει εκδίκηση. Από το να πάρει λοιπόν το νόμο στα χέρια της, το κράτος επεμβαίνει και κάνει αυτό που θα ήθελε να κάνει και η ίδια.
Με άλλα λόγια, το κράτος αποτρέπει τους πολίτες από το να γίνουν και οι ίδιοι δολοφόνοι σε απάντηση μιας δολοφονίας που έπληξε άμεσα τους ίδιους.


*'Αρα μιλάμε και για μια αποτροπή εκδικητικών πράξεων από τη μεριά της οικογένειας.
Η αυτοδικία είναι συχνό φαινόμενο. Η θανατική ποινή αποτρέπει έναν αιματηρό κύκλο αντεκδίκησης.


*Σχετικό με το προηγούμενο επιχείρημα είναι το λεγόμενο "closure", η δυνατότητα που δίνεται δηλαδή στην οικογένεια του θύματος να προχωρήσει μπροστά.
Σίγουρα η θανάτωση του δολοφόνου δεν αρκεί για να ξεχάσει μια οικογένεια τι συνέβη. Ωστόσο είναι πιο εύκολο να σταματήσει να βασανίζεται και να γυρίσει ξανά στους ρυθμούς που είχε. Ακόμα, δε θα βασανίζεται ξέροντας ότι ο δολοφόνος είναι ζωντανός εκεί έξω, έστω και φυλακισμένος.


*Σήμερα οι τεχνικές εξιχνίασης ενός εγκλήματος (DNA tests κλπ) είναι πολύ αξιόπιστες και έχουν πολύ μικρή πιθανότητα λανθασμένης εκτίμησης.
Με άλλα λόγια, είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να καταδικαστεί κάποιος για ένα έγκλημα το οποίο δεν διέπραξε. Οι κάμερες, τα διάφορα συστήματα παρακολούθησης, και οι τεχνικές των ιατροδικαστών αποδεικνύουν με σχεδόν απόλυτη ακρίβεια ότι ο κατηγορούμενος όντως τέλεσε το έγκλημα. Άρα είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να εκτελεστεί κάποιος ο οποίος είναι αθώος.


*Η ισόβια κάθειρξη δεν εγγυάται ότι ο εγκληματίας δεν θα σκοτώσει ξανά.
Πρώτα απ' όλα, η "ισόβια" κάθειρξη ισοδυναμεί με 20 χρόνια. Ακόμα όμως και αν δοθούν πολλαπλές ισόβιες ποινές, και άρα καταδικαστεί ο εγκληματίας στην φυλακή για ολόκληρη τη ζωή του, υπάρχει πάντα η πιθανότητα απόδρασης, ή τέλεσης εγκλήματος μέσα στη φυλακή. Δεν μπορούμε λοιπόν να αποτρέψουμε μια ενδεχόμενη δολοφονία, ακόμα και μέσα στα φυσικά όρια της φυλακής.


*Η θανατική ποινή είναι συχνά η μόνη λύση απέναντι στην κοινωνική κατακραυγή.
Φανταστείτε να συλλαμβάνονταν βιαστές παιδιών, ή μεγάλοι έμποροι ναρκωτικό...δε θα ήταν λογικό να ζητούσε ο λαός την επιβολή της θανατικής ποινής; Το ίδιο συνέβη και με την περίπτωση του Σαντάμ Χουσείν. Η θανατική ποινή δεν είναι μόνο μέσο δικαίωσης του ενός, αλλά και δικαίωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας, όσο και επιβεβαίωσης της ιδέας ενός κράτους αρκετά σκληρού απέναντι στους εγκληματίες. Η θανατική ποινή επαναφέρει την τάξη.


*Η θανατική ποινή είναι η μόνη ποινή που δε μπορεί να αγοραστεί, να δεχτεί αναστολή κλπ.
Με άλλα λόγια είναι μια ποινή που δε μπορεί να μεταβληθεί. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος με περισσότερη κοινωνική δύναμη δε θα έχει τη δυνατότητα να κάνει χρήση της θέσης του για να γλιτώσει αυτή την ποινή. Άρα μιλάμε για τη μόνη περίπτωση όπου οι εγκληματίες στέκονται ισάξια απέναντι στο νόμο, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι. Αυτό το είδαμε και στην υπόθεση του Αιγύπτιου μεγιστάνα.


*Η θανατική ποινή κοστίζει λιγότερο από την ισόβια κάθειρξη.
Φυσικά αυτό ισχύει απόλυτα μόνο αν η εκτέλεση γίνει άμεσα. Βέβαια έχουμε δείξει σε προηγούμενες αναρτήσεις (εδώ και εδώ) ότι αυτό το επιχείρημα χωλαίνει Παρ' όλα αυτά, οφείλουμε να το αναφέρουμε.


*Η θανατική ποινή δεν είναι μια καινούρια πρακτική. Εφαρμόζεται εδώ και αιώνες.
Άρα για να ισχύει ήδη από τα αρχαία χρόνια, πρέπει να είναι ένα ικανοποιητικό μέσο τιμωρίας των εγκληματιών.


*Γίνονται προσπάθειες ελέγχου της θανατικής ποινής.
Με άρα λόγια, οι διάφοροι οργανισμοί προσπαθούν να θεσπίσουν συγκεκριμένους κανόνες όσον αφορά την επιβολή της ποινής έτσι ώστε να εξαιρούνται από αυτήν οι ανήλικοι, οι γυναίκες σε κύηση, και οι νοητικά και ψυχολογικά ασθενείς. Άρα η ποινή δεν είναι αυθαίρετη.


Συνοπτικά λοιπόν, τα επιχειρήματα υπερ της θανατικής ποινής είναι ιστορικά, κοινωνικά, οικονομικά, και συναισθηματικά. Το κατά πόσο αυτά τα επιχειρήματα είναι ισχυρά το αφήνω στη δική σας κρίση. Σίγουρα δεν τα έχω παρουσιάσει πλήρως, και σίγουρα υπολείπονται αρκετές θέσεις υπερ της θανατικής ποινής. Ωστόσο, πιστεύω ότι τα παραπάνω σκιαγραφούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι υποστηρικτές της εν λόγω ποινής.

Τι πιστεύετε λοιπόν για αυτά; Έχετε να προσθέσετε κάτι ακόμα;

A7D58228-B7CA-0903-145B-CC1861251406

1.02.05

Έμεινε έγκυος για να γλιτώσει τη θανατική ποινή!

Η Chica Griega είχε δώσει πριν λίγες μέρες τη διεύθυνση ενός άρθρου σχετικού με μια υπόθεση που έλαβε χώρα στο Λάος. Σύμφωνα με αυτό το άρθρο λοιπόν, μια γυναίκα συνελήφθη για εμπόριο ναρκωτικών και καταδικάστηκε σε θανατική ποινή. Καθώς όμως αποκαλύφθηκε ότι είναι έγκυος, η ποινή της μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Όπως ανακοίνωσαν όμως οι αρχές την Κυριακή, η γυναίκα αυτή δεν έμεινε έγκυος τυχαία, ή πριν τη σύλληψή της, αλλά αντίθετα, επιδίωξε την κύηση με στόχο να πετύχει μια πιο ευνοϊκή ποινή αφού ο νόμος είναι πιο ελαστικός απέναντι στις εγκύους και τις νέες μητέρες. Ο πατέρας είναι ένας συγκρατούμενός της ο οποίος φυλακίστηκε επίσης για διακίνηση ναρκωτικών. Ο ίδιος είναι εκστασιασμένος που θα γίνει πατέρας. Τώρα οι αρχές κανονίζουν τη μεταφορά της γυναίκας στην Αγγλία όπου θα εκτίσει την ποινή της.

Τι πιστεύετε για όλα αυτά; Από τη μία, δε θα έπρεπε να υπάρχει ειδική ρύθμιση για τις μητέρες έτσι ώστε να υιοθετούνται όσο το δυνατόν πιο ευνοϊκά μέτρα, κυρίως για το μωρό; Από την άλλη όμως, πόσο απάνθρωπο είναι να φέρει στη ζωή αυτή η γυναίκα ένα παιδί όντας η ίδια στη φυλακή, για να γλιτώσει τη δική της ζωή; Γιατί να καταδικάσει κάποιον άλλο σε αυτή την άθλια μοίρα στην οποία οδήγησε η ίδια τον εαυτό της; Δε θα έπρεπε να τιμωρηθεί και γι'αυτό;

Εσείς τι πιστεύετε; Αν είχε καταργηθεί η θανατική ποινή στο Λάος (ή παντού), δε θα αποφεύγαμε τέτοιες ακραίες πρακτικές;

Πηγή: Άρθρο

Μουσικές Εκτελέσεις

Ψάχνοντας στο ιντερνετ, βρήκα ένα σύντομο μουσικό ντοκυμαντέρ από τον ΣΚΑΪ. Το ντοκυμαντέρ αυτό εξετάζει πολύ περιεκτικά την εξέλιξη της θανατικής ποινής από τα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης μέχρι σήμερα. Η διάρκειά του είναι γύρω στα 25 λεπτά, γι'αυτό αν βρείτε χρόνο, δείτε το... Περιλαμβάνει γνωστούς μουσικούς όπως και σκηνές από ταινίες όπως το "In cold Blood", "Green Mile", αλλά και από κινούμενα σχέδια όπως το "Simpsons" και το "Southpark".

Αλλά αν παρ'όλα αυτά δεν έχετε χρόνο (ή αρκετά γρήγορη σύνδεση), θα παραθέσω εδώ τα πιο σημαντικά στοιχεία που παρουσιάζονται σε αυτό.

Πρώτο Μέρος

"Σε μερικές χώρες, η κυβέρνηση σκοτώνει ανθρώπους...
Οι πολλοί γνωστές φυλακές Folsom Prison, της Καλιφόρνια, όπου τραγούδησε κάποτε ο Johnny Cash ξεσηκώνοντας τους κρατούμενους. Το τραγούδι του, I've got 24 minutes to go,διασκευάστηκε από πολλούς καλλιτέχνες και έγινε σταθμός στη μουσική της θανατικής ποινής. Οι φυλακές του Folsom είχαν κατασκευαστεί γύρω στο 1850 για τους αποτυχημένους χρυσοθήρες. Σήμερα η κατάσταση στις φυλακές αυτές έχει βελτιωθεί, αν και μέχρι πρότινος θεωρούνταν ως ένα από τα πιο σκληρά σωφρονιστικά ιδρύματα.
Η θανατική ποινή σκοτώνει...αλλά επίσης βασανίζει σωματικά και ψυχολογικά.

Η θανατική ποινή είναι τόσο παλιά όσο και οι πρώτες ανθρώπινες κοινότητες. Θα αποκτήσει ωστόσο τη σημερινή της μορφή με τη δημιουργία του πρώτου κράτους, την απόκτηση της ικανότητας χρήσης νομιμοποιημένης βίας, σύμφωνα με τα λόγια του κοινωνιολόγου Weber.
Η θανατική ποινή όπως την κατανοούμε σήμερα έχει τις ρίζες της στη Γαλλική Επανάσταση με την περίφημη γκιλοτίνα. Η γκιλοτίνα είναι η γνωστή μέθοδος αποκεφαλισμού, η οποία πήρε το όνομά της από τον Γκιλοτίν, έναν Γάλλο ο οποίος πρότεινε την υιοθέτηση της γκιλοτίνας σε όλες τις εκτελέσεις θανατικής ποινής. Αρχικά η γκιλοτίνα αποτελούσε προνόμιο μόνο των ευγενών, καθώς όλος ο υπόλοιπος λαός εκτελούνταν μέσω φρικτών βασανιστηρίων. Αυτή η πρόταση του Γκιλοτίν εξίσωσε τους πολίτες και του χάρισε αιώνια φήμη.

Το πρώτο κίνημα για την κατάργηση της θανατικής ποινής υποστηρίχτηκε από τον Ροβεσπιέρο, ο οποίος όλως παραδόξως εφάρμοζε συχνά αυτή την ποινή, ενώ τελικά επιβλήθηκε και στον ίδιο.
Η γκιλοτίνα καταργήθηκε το 1981 με απόφαση του τότε Γάλλου προέδρου, Φρανσουά Μυτεράν."

Δεύτερο Μέρος

"Αν η πρώτη βιομηχανική επανάσταση έφερε την αστική τάξη και την γκιλοτίνα, τότε η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση έφερε την ηλεκτρική καρέκλα.

Η ηλεκτρική καρέκλα προέκυψε ως αποτέλεσμα διαμάχης ανάμεσα στον Έντισον και τον Γουέστινγκχαουζ, το συνεχές και το εναλασσόμενο ρεύμα. Για να αποδείξει ο Έντισον ότι το εναλασσόμενο ρεύμα ήταν επικίνδυνο, άρχισε να κεραυνοβολεί ζώα, και οδηγήθηκε ακόμα και στην εκτέλεση ενός ανθρώπου.
Η ηλεκρτική καρέκλα θα χρησιμοποιηθεί μόνο στις ΗΠΑ, και στις Φιλιππίνες, αλλά μετατράπηκε σε παγκόσμιο σύμβολο της θανατικής ποινής.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος έδωσε άλλη διάσταση στη θανατική ποινή με την εκτέλεση εκατομμυρίων ανθρώπων από τους Ναζιστές με πολλούς τρόπους, όπως οι θάλαμοι αερίων. Ο φορντισμός (νέα μέθοδος αλυσιδωτής παραγωγής στις βιομηχανίες) χρησιμοποείται αυτή την περίοδο για την εξόντωση ανθρώπων. Οι ναζιστές έφτασαν τόσο μακριά ώστε να χρησιμοποιήσουν ένα σύστημα διατρητών καρτών της γνωστής σε όλους μας IBM για την καταγραφή όσων βρισκόντουσαν στο στόχαστρο της ναζιστικής ιδεολογίας.
Για κάποιους, η θανατική ποινή αποτελεί πολιτικό μέσο. Ο Μισέλ Φουκώ υποστήριξε ότι η εκτέλεση αποτελούσε παλαιότερα ένα είδος θεάματος. Ο εγκληματίας τιμωρούνταν γιατί αμφισβητούσε τον ίδιο τον ηγεμόνα. Η εκτέλεσή του ήταν μια συμβολική μονομαχία ανάμεσα στον ίδιο και τον ηγεμόνα. Ο κόσμος έπρεπε να νιώσει την ισχύ της εξουσίας και να παραδειγματιστεί. Αυτό αλλάζει με την έλευση της αστικής τάξης. Η εκτέλεση των εγκληματιών μεταφέρεται πίσω από τους τοίχους της φυλακής."

Τρίτο Μέρος

"Η θανατική ποινή είναι ταξικό όπλο, αφορά στις οικονομικά μειονεκτικές ομάδες, όσους δεν έχουν χρήματα για εκπροσώπηση ή φωνή στην κοινωνία.

There is a saying in US: Capital punishment means that those without the capital, will get the punishment.

Η θανατική ποινή αλλάζει γιατί μεταβάλλεται η κοινωνία, όχι η νοοτροπία των ανθρώπων.

Από το 1990, έχουν εκτελεστεί 51 παιδιά, μερικά από τα οποία ήταν κάτω των 14. Ακόμα όμως κι αν σταματήσουν οι εκτελέσεις παιδιών ή αθώων, πρέπει να ανεχτούμε τη θανατική ποινή;

Η μέθοδος εκτέλεσης αντικατοπτρίζει πάντα την παραγωγή και τη δομή της εξουσίας μιας χώρας. Στην Σαουδική Αραβία ισχύει ακόμα ο δημόσιος αποκεφαλισμός."

Η εικόνα αυτή (παρμένη απ'ευθείας από το βίντεο) παρουσιάζει την επιβολή της θανατικής ποινής παγκόσμια κατά το 2007.

Μπλε: Έχει καταργηθεί πλήρως (90 χώρες)
Κίτρινο: Διατηρείται σε ειδικές περιπτώσεις (11 χώρες)
Πορτοκαλί: Διατηρείται, δεν έχει χρησιμοποιηθεί για τουλάχιστον 10 χρόνια (32 χώρες)
Κόκκινο: Διατηρείται (64 χώρες)



Τελειώνω την ανάρτηση με τα λόγια του Jeremy Irons (εκπροσώπου της Διεθνούς Αμνηστίας):

"Κάθε θανατοποινίτης, για ό,τι κι αν κατηγορείται είναι άνθρωπος. Όσο κι αν θέλουμε εκδίκηση, είναι άνθρωποι. Ξεπερνούν τα όρια. Αλλά θέλουμε να τους ακολουθήσουμε;"

Πού είναι ο πολιτισμός;

Ένα από τα επιχειρήματα κατά της θανατικής ποινής είναι το θέμα του πολιτισμού, κατά πόσο δηλαδή μια κοινωνία που σκοτώνει τους πολίτες της μπορεί να θεωρείται πολιτισμένη. Το επόμενο άρθρο αγγίζει του ουσία αυτού του ζητήματος.

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, ένας άντρας στη Σαουδική Αραβία αποκεφαλίστηκε και σταυρώθηκε δημόσια για την απαγωγή και τον φόνο ενός πατέρα και του γιου του, ενώ εκρεμμούσαν κατηγορίες εναντίον του και για άλλα εγκλήματα όπως η αντίσταση στις αρχές, αλλά και οι ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις, οι οποίες θεωρούνται παράνομες από την τοπική νομοθεσία.

Η Διεθνής Αμνηστία καταδίκασε φυσικά αυτή την πράξη. Οι ποινικές διαδικάσεις στην περιοχή δεν είναι ικανοποιητικές. Συνήθως λαμβάνουν χώρα πίσω από κλειστές πόρτες, ενώ οι κατηγορούμενοι δεν έχουν επαρκή νομική εκπροσώπηση. Η καταδίκη προκύπτει συχνά από την μαρτυρία των κατηγορούμενων, μετά όμως από βασανιστήρια και άλλες τέτοιες τακτικές. Τέλος, όσοι καταδικάζονται σε θάνατο ενημερώνονται για την καταδικη τους μόλις μια μέρα πριν από την εκτέλεσή τους.

Ο υπεύθυνος της Διεθνούς Αμνηστίας στην Σαουδική Αραβία και Βόρειο Αφρική δήλωσε το εξής, πολύ ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου: "Ο Βασιλιάς Abdullah πρέπει να δείξει αληθινό ηγετικό πνεύμα και να καταργήσει όλες τις θανατικές ποινές αν θέλει να παίξει κάποιο ρόλο η Σαουδική Αραβία ως παγκόσμιος ηγέτης ή μέλος των G20."

Θα μπορούσε άραγε να ασκηθεί πίεση στους ηγέτες των χωρών με αυτόν τον τρόπο; Να υπάρχει δηλαδή συγκεκριμένος κώδικας που να ορίζει ποιες χώρες υπό ποιες προϋποθέσεις μπορούν να ανήκουν στις 20 πιο ισχυρές χώρες του κόσμου; Ίσως αυτή να είναι η απάντηση στο θέμα της επιβολής της Διεθνούς Αμνηστίας και άλλων οργανισμών...

Πηγή: Άρθρο

Συμπληρωματικά...

Συμπληρωματικά με την ανάρτηση "Πόσο κοστίζει η θανατική ποινή;", βρήκα ένα άρθρο το οποίο προσφέρει λίγες ακόμα πληροφορίες σε σχέση με αυτό το θέμα. Μάλιστα, το άρθρο προέρχεται από ελληνικό ειδησεογραφικό site, και γράφτηκε αρκετές εβδομάδες πριν από το δημοσίευμα που παρέθεσα. Άρα το θέμα της κατάργησης της θανατικής ποινής λόγω οικονομικής κρίσης δεν είναι και τόσο καινούριο.

Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο, πολλοί πιστεύουν λανθασμένα ότι η μετατροπή μιας θανατικής ποινής σε ισόβια κάθειρξη κοστίζει περισσότερο από την τέλεση της ποινής, γιατί στην πρώτη περίπτωση το κράτος θα συντηρεί ένα κρατούμενο για πάρα πολλά χρόνια, ενώ στην δεύτερη θα τον εκτελέσει άμεσα. Ωστόσο αυτό δεν ισχύει. Το "πρόβλημα" με την τέλεση της θανατικής ποινής είναι ότι υπάρχει μια μακριά λίστα αναμονής, η οποία μπορεί να αγγίξει ακόμα και τα 20 χρόνια.

Μάλιστα, ένας Αμερικανός δικαστής, ο 82χρονος και συνταξιούχος πλέον Ντόναλντ ΜακΚάρτιν αναφέρει ότι από τα εννέα άτομα που καταδίκασε ο ίδιος σε θανατική ποινή, μόνο ένα βρήκε το θάνατο τελικά, και όχι επειδή το εκτέλεσαν, αλλά επειδή υπέστη καρδιακή προσβολή!

Πώς μπορούμε να μιλάμε λοιπόν για ανταπόδοση όταν η τέλεση της ποινής κάθε άλλο παρά άμεση είναι; Τα χρήματα που δαπανώνται είναι πολύ περισσότερα αφού οι θανατοποινίτες στεγάζονται σε ξεχωριστά κτίρια, υπό διαφορετικούς όρους. Εκτός από αυτό, όπως αναφέρει και ο πρώην δικαστής: "Το μόνο που κάνει είναι να επιμηκύνει την αγωνία των οικογενειών των θυμάτων." Ο ίδιος έχει χάσει την πίστη του στην θανατική ποινή, όπως και άλλοι πρώην εργαζόμενοι σε αυτόν τον χώρο.

Ποιον ωφελεί τελικά η θανατική ποινή; Άραγε νιώθουν δικαιωμένες οι οικογένειες μετά από τόσα χρόνια; Ζουν σε μια κατάσταση αναμονής, η οποία τελικά τους φθείρει και προκαλεί μεγαλύτερο πόνο από την ίδια την απώλεια. Μήπως πρέπει να δούμε λοιπόν "the bigger picture";

Πηγή: Άρθρο

Διεθνής Αμνηστία

Πολύ συχνά έχω αναφερθεί στη Διεθνή Αμνηστία. Βρήκα κάποιες πληροφορίες σε σχέση με τη θέση της οργάνωσης απέναντι στην θανατική ποινή, οπότε τις μοιράζομαι μαζί σας για να μαθαίνουμε όλοι.

Η Διεθνής Αμνηστία ξεκίνησε τη δράση της το 1961, από ένα τυχαίο συμβάν το οποίο πυροδότησε μια αλυσιδωτή αντίδραση ενάντια στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλα αυτά τα χρόνια, η οργάνωση έχει επεκτείνει τη δράση της σε πολλούς τομείς με στόχο την προστασία των δικαιωμάτων και των πολιτών όλου του κόσμου.

Ένα από τα ζητήματα που αφορά άμεσα φυσικά τη Διεθνή Αμνηστία είναι η θανατική ποινή. Σύμφωνα με το καταστατικό του οργανισμού: "Η Διεθνής Αμνηστία αντιτίθεται στη θανατική ποινή και τα βασανιστήρια και σε κάθε άλλη σκληρή, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία κρατουμένων ή άλλων προσώπων που βρίσκονται σε περιορισμό, ανεξάρτητα από το αν τα πρόσωπα αυτά χρησιμοποίησαν βία ή υποστήριξαν τη χρήση της."

Οι λόγοι για τους οποίους η Διεθνής Αμνηστία τάσσεται κατά της θανατικής ποινής είναι οι εξής:

-Πιστεύει ότι το δικαίωμα στη ζωή είναι το ύψιστο ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο έχει κατοχυρωθεί και νομικά από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

-Η θανατική ποινή δεν συμβάλλει στην πραγμάτωση των σκοπών της πρόληψης, ούτε της γενικής ούτε της ειδικής.

-Η πιθανότητα εκτέλεσης αθώου είναι συνεχώς παρούσα.

-Είναι αντιφατικό να τάσσονται οι κυβερνήσεις ενάντια στα βασανιστήρια αλλά να προβαίνουν σε νομιμοποιημένες δολοφονίες.

Η Διεθνής Αμνηστία υιοθέτησε τη Διακήρυξη της Στοκχόλμης, του Δεκεμβρίου του 1977, ως κείμενο αρχών το οποίο προβάλλει τις θέσεις της οργάνωσης σχετικά με την θανατική ποινή.

Η Διεθνής Αμνηστία καλεί όλες τις χώρες που διατηρούν ακόμα τη θανατική ποινή να σταματήσουν τις εκτελέσεις άμεσα και οριστικά, να μετατρέψουν όλες τις θανατικές ποινές που εκκρεμούν, και να καταργήσουν και νομικά την εσχάτη των ποινών.

Ακόμα, η Διεθνής Αμνηστία ζητάει από αυτές τις χώρες να βεβαιώσουν τα εξής ως δικλείδα ασφαλείας:

• Σε κάθε κρατούμενο που κατηγορείται για αδίκημα που επισύρει την ποινή του θανάτου, πρέπει να παρέχονται όλες οι δυνατότητες για μια έντιμη δίκη.
• Αυτός που καταδικάζεται σε θάνατο έχει το δικαίωμα να προσφύγει σε δικαστήριο ανώτερης δικαιοδοσίας.
• Η θανατική ποινή δεν εφαρμόζεται σε άτομα τα οποία ήταν κάτω των 18 ετών κατά την εποχή που διαπράχθηκε το έγκλημα.
• Η θανατική ποινή δεν εφαρμόζεται σε διανοητικά ανάπηρα άτομα.
• Τα όρια της θανατικής ποινής δεν επεκτείνονται πέρα από τα «πλέον σοβαρά αδικήματα», δηλαδή αυτά με θανατηφόρες ή άλλες πολύ σοβαρές συνέπειες.

Τέλος, ο οργανισμός ζητάει την υιοθέτηση μέτρων που θα οδηγήσουν ενδεχομένως στην οριστική κατάργηση της ποινής, όπως η αυξημένη εφαρμογή χάριτος, και ο σταδιακός περιορισμός του αριθμού των αδικημάτων που επισύρουν τη θανατική ποινή.

Δυστυχώς βλέπουμε ότι παρά τις διακηρύξεις του οργανισμού, μεγάλες χώρες όπως η Κίνα δε σέβονται τα αιτήματά της, όπως επίσης και τις βασικότερες θέσεις της Διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παρ' όλα αυτά, η δράση της οργάνωσης είναι πολύ σημαντική αφού έχει εγείρει το δημόσιο ενδιαφέρον γύρω από τη θανατική ποινή, και έχει καταφέρει την κατάργηση της ποινής σε πολλές χώρες, με την βοήθεια και άλλων οργανώσεων, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία έχει εκδηλώσει μεγάλο ενδιαφέρον για την κατάργηση της ποινής. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρώπης έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή οριστικά.

Μήπως τελικά εκτός από αλλαγή νοοτροπίας, χρειάζεται και μια αρκετά ισχυρή οργάνωση η οποία να μπορεί να επιβληθεί στις διάφορες χώρες για την κατάργηση της θανατικής ποινής, ή έστω για την επιβολή της με περισσότερη φειδώ;

Πηγή: Κείμενο από geocities

Πόσο κοστίζει η θανατική ποινή;

Μια πλευρά της θανατικής ποινής που σπάνια έχει εξετάζει κάποιος είναι το χρηματικό ποσό το οποίο δαπανάται για την καταδίκη και την εκτέλεση των εγκληματιών. Το ποσό αυτό είναι πραγματικά τεράστιο, γιατί οι θανατοποινίτες στεγάζονται σε ξεχωριστό κτίριο, η δίκη τους κοστίζει περισσότερο από τη δίκη άλλων εγκληματιών, ενώ και η ίδια η εκτέλεση είναι μια ιδιαίτερα δαπανηρή διαδικασία.

Με την οικονομική κρίση να εξαπλώνεται παγκόσμια, οι ηγέτες των χωρών προσπαθούν να υιοθετήσουν όσα περισσότερα μέτρα μπορούν για να ενισχύσουν την οικονομία. Η Καλιφόρνια των ΗΠΑ αντιμετωπίζει και αυτή οικονομικά προβλήματα, και έτσι οι ειδικοί σκέφτηκαν μια λύση για να γλιτώσουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό από τον προϋπολογισμό της περιοχής.

Σύμφωνα λοιπόν με μετρήσεις που έκαναν, υποστηρίζουν ότι αν καταργηθεί άμεσα η θανατική ποινή, η Καλιφόρνια θα εξασφαλίσει 1.000.000.000$ σε πέντε χρόνια. Κάθε χρόνο ξοδεύονται 125.000.000$ για τους θανατοποινίτες, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κρατούμενους για τους οποίους δαπανώνται 11.000.000$. Ακόμα, το κτίριο όπου στεγάζονται τώρα οι θανατοποινίτες δεν επαρκεί, οπότε η κατασκευή νέου κτιρίου κοστίζει 400.000.000$. Αν πάλι προσπαθήσουν οι αρχές να περιορίσουν το χρόνο εκτέλεσης της ποινής, αυτό θα κοστίσει 100.000.000$ επιπλέον.

Ως λύση λοιπόν προτείνουν την άμεση κατάργηση της θανατικής ποινής, την μετατροπή της ποινής σε ισόβια κάθειρξη, τη μεταφορά των κρατούμενων στην ήδη υπάρχουσα φυλακή όπου στεγάζονται όλοι οι υπόλοιποι εγκληματίες, και τέλος, την πώληση του κτιρίου όπου διαμένουν οι θανατοποινίτες.

Με αυτόν τον τρόπο, θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν 1.000.000.000$ σε διάστημα πέντε χρόνων, χωρίς να στερήσουν κάτι από τους πολίτες, και παράλληλα χωρίς να θέσουν σε κίνδυνο την ασφάλεια κανενός εφόσον οι θανατοποινίτες θα καταδικαστούν σε κάθειρξη για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Αυτό λοιπόν είναι ένα (ακόμα) επιχείρημα υπερ της κατάργησης της ποινής. Το θέμα όμως είναι αν θα το δεχτούν οι αρχές, και κυρίως οι κάτοικοι της πόλης, αφού η Καλιφόρνια έρχεται πρώτη σε νούμερα όσον αφορά τους καταδικασμένους σε θάνατο. Θα μπορέσει λοιπόν η οικονομική κρίση να αλλάξει τη γνώμη των κατοίκων και των αρχών;

Αναμένουμε...

Πηγή: Άρθρο

Κίνα

Μια χώρα την οποία δεν έχουμε εξετάσει καθόλου, είναι η Κίνα. Είναι ευρέως γνωστό πως στη χώρα αυτή οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων είναι συνεχείς. Η πλειοψηφία του πληθυσμού ζει κάτω από άθλιες συνθήκες, όχι μόνο γιατί υποφέρει οικονομικά, αλλά και γιατί βιώνει τεράστια καταπίεση από την κυβέρνηση.

Η νομοθεσία της Κίνας λοιπόν είναι πάρα πολύ αυστηρή όσον αφορά τους εγκληματίες. Ακόμα και οι πιο μικρές παραβάσεις τιμωρούνται με ακραίους τρόπους, μια οπισθοδρομική πρακτική που δεν ταιριάζει στο πνεύμα των ημερών. Μάλιστα, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 είχε δημιουργηθεί μεγάλο θέμα από τα ΜΜΕ όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα, αφού ακόμα και οι δημοσιογράφοι λογοκρίνονταν και δεν μπορούσαν να κινηθούν ελεύθερα.

Ο αριθμός των ατόμων που εκτελούνται στην Κίνα είναι τεράστιος (ενδεικτικά, το 2006 υπήρξαν 1.100 καταγεγραμμένες εκτελέσεις, ενώ το 2008, σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας, οι εκτελέσεις έφτασαν τις 1.718). Εκτός όμως από αυτή τη θλιβερή στατιστική, αυτό που ανησυχεί περισσότερο τους διεθνείς οργανισμούς είναι ότι οι κινεζικές αρχές κρατούν κρυφές πολλές πληροφορίες, με αποτέλεσμα τελικά να εκτελούνται πολύ περισσότερα άτομα απ' ότι δηλώνονται. Έτσι, οι αρχές ζητούν από την Κίνα να αυξήσει την πρόσβαση στις πληροφορίες σχετικά με όσους έχουν καταδικαστεί σε θάνατο, και επιπλέον, να δημοσιεύσει πλήρη έκθεση με τα στατιστικά στοιχεία της χώρας.

Για να γίνει ακόμα πιο ακραία η κατάσταση, κάποιοι αναφέρουν ότι οι οικογένειες των εγκληματιών παίρνουν το σώμα του εκτελεσθέντος μόνο αν πληρώσουν χρηματικό αντίτιμο.

Η Διεθνής Αμνηστία αναφέρει ότι η κατάσταση βελτιώνεται σταδιακά, αλλά παρ' όλα αυτά, πρέπει να διανυθεί μια τεράστια απόσταση μέχρι να μπορέσει η Κίνα να αναπτύξει ένα σύστημα δικαιοσύνης εξίσου δίκαιο με αυτό των άλλων χωρών.

Είναι χαρακτηριστικό πως η Κίνα αποτελεί μια από τις χώρες όπου έχουν εκτελεστεί άτομα τα οποία ήταν κάτω των 18 όταν διέπραξαν το έγκλημα για το οποίο κατηγορούνται, κάτι το οποίο αποτελεί παραβίαση και προκαλεί σοκ στο κοινό.

Κάποια ακόμα στοιχεία είναι τα εξής:

-Στην Κίνα η χρήση της θανατικής ποινής και των εκτελέσεων για μη βίαια εγκλήματα.
-Στοιχεία δείχνουν ότι η επίσημη δέσμευση για μεγαλύτερη διαφάνεια στα δικαστήρια σε όλα τα επίπεδα πιθανότατα δεν εφαρμόζεται και ότι συνεχίζεται η άρνηση πρόσβασης των οικογενειών και των δικηγόρων σε όσους έχουν καταδικαστεί σε θάνατο καθώς και η έλλειψη πληροφόρησης για την κατάστασή τους.
-Επιβεβαιώθηκε και επισήμως ότι η επιβολή της θανατικής ποινής είναι συχνά αυθαίρετη καθώς τα δικαστήρια χρησιμοποιούν διαφορετικά κριτήρια σε διάφορες περιοχές της χώρας.

Πριν 2 χρόνια, η Κίνα είχε "υποσχεθεί" ότι θα μειώσει τον αριθμό των εκτελέσεων (χωρίς όμως να αποδέχεται την πλήρη κατάργηση της θανατικής ποινής). Επιπλέον, είχε δοθεί διαταγή σύμφωνα με την οποία απαγορεύτηκε η δημόσιο διαπόμπευση των καταδικασθέντων σε θάνατο.

Συνοπτικά δηλαδή, η Κίνα εκτελεί άτομα τα οποία τέλεσαν εγκλήματα όντας ανήλικα, και άτομα που έκαναν μη βίαια εγκλήματα (όπως η φοροδιαφυγή), διαπομπεύει δημόσια τους θανατοποινίτες, ενώ αποκρύπτει και στοιχεία τόσο από τις οικογένειες όσο και από τους διεθνείς οργανισμούς. Παράλληλα, αν και οι αρχές δηλώνουν περίπου 2.000 εκτελέσεις, πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτές ξεπερνάνε τις 5.000, ενώ μπορεί να φτάνουν μέχρι και τις 10.000! Οι ανισότητες επικρατούν φυσικά και σε αυτή τη χώρα, όπου δεν επικρατεί ένα ενιαίο σύστημα απονομής δικαιοσύνης.

Οι αριθμοί είναι τεράστιοι, και τα δεδομένα πραγματικά συγκλονιστικά. Η κατάσταση στην Κίνα παραμένει ανεξέλεγκτη και όσο οι αρχές δεν συμμορφώνονται και συνεχίζεται η καταπάτηση των δικαιωμάτων, οι κάτοικοι της χώρας θα πέφτουν θύματα μιας σκληρής και άδικης κυβέρνησης.

Πηγή: Διεθνής Αμνηστία, και δημοσίευμα

Αφρική & Αραβία

Μιας και έχει γίνει ήδη μια αναφορά στη Σομαλία, είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς λειτουργεί η θανατική ποινή σε άλλες αφρικανικές/αραβικές χώρες.

Γενικά, υπάρχουν δυο στρατηγικές όσον αφορά την κατάργηση της θανατικής ποινής.

Η πρώτη είναι φυσικά η άμεση, απόλυτη, και αμετάκλητη κατάργηση μέσω του νόμου. Ωστόσο, αυτό απαιτεί και χρόνο και πολύ προσπάθεια από τη μεριά των κυβερνήσεων.

Η άλλη επιλογή είναι το λεγόμενο moratorium: η αναστολή επιβολής της ποινής. Η τακτική του moratorium δεν υπόσχεται το πέρασμα της κατάργησης της θανατικής ποινής, αλλά ωστόσο αποτελεί ένα θετικό βήμα αφού προετοιμάζει τις αρχές για μια τέτοια απόφαση.

Υπάρχει και μια ακόμα πρόταση που παρουσιάζουν οι αρμόδιες οργανώσεις: ο περιορισμός του εύρους των περιπτώσεων όπου εφαρμόζεται η θανατική ποινή. Με άλλα λόγια, να εφαρμόζεται αυτή η ποινή μόνο σε πολύ συγκεκριμένα εγκλήματα. Αυτό το μέτρο είναι πολύ θετικό γιατί περιορίζει την αυθαιρεσία και οδηγεί στη σταδιακή αποδοχή της κατάργησης της εσχάτης των ποινών.

Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες, και γραφτεί αρκετές συμβάσεις με στόχο την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Αφρική/Αραβία. Ωστόσο, οι αρχές φαίνονται αμετάπειστες, αφού υποστηρίζουν νομικά τη θανατική ποινή λέγοντας ότι "απαγορεύεται η αφαίρεση της ζωής, με εξαίρεση τις περιπτώσεις κατά τις οποίες το επιτρέπει ο νόμος (δηλαδή σε περίπτωση επιβολής θανατικής ποινής)".

Το 2007, το "Amman Centre for Human Rights and Studies" οργάνωσε ένα συνέδριο στην Ιορδανία για την κατάργηση της ποινής όπου συμμετείχαν πολλοί φορείς και δημοσιογράφοι. Αυτό το συνέδριο έδωσε τη βάση για τη δημιουργία της "Αραβικής Συμμαχίας ενάντια στη Θανατική Ποινή", και παράλληλα, όρισε ένα σχέδιο δράσης σε τοπικά και εθνικά επίπεδα. Ακόμα είναι σημαντικό πως και οι θρησκευτικοί φορείς ζήτησαν τον περιορισμό της επιβολής της ποινής και την τήρηση μια πιο ανθρώπινης στάσης.

Πιο συγκεκριμένα τώρα, η χώρα που εφαρμόζει σταθερά τη θανατική ποινή είναι η Αλγερία.

Η Αίγυπτος, η Ιορδανία, το Μαρόκο, η Τυνησία και η Υεμένη συμμετέχουν ενεργά στην "Αραβική Συμμαχία ενάντια στη Θανατική Ποινή".

Ο Λίβανος έχει έντονη δράση ενάντια στην θανατική ποινή, ενώ το Τσιμπουντί είναι το μόνο που την έχει καταργήσει πλήρως από το 1995.

Η Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν, τα Αραβικά Εμιράτα, το Ιράκ, το Κουβέιτ, το Ομάν, η Σομαλία, το Σουδάν, το Κατάρ, και η Συρία δεν έχουν εκτελέσει κάποιον εγκληματία για 2 ή περισσότερα χρόνια.

Το 1995 έγιναν οι πρώτες προσπάθειες να έρθουν κοντά τα κράτη της Αραβίας και να εξετάσουν συλλογικά το ζήτημα της θανατικής ποινής σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ακολούθησαν και άλλες οργανώσεις τα επόμενα χρόνια, οι οποίες παρουσίασαν σχέδιο δράσης για την κατάργηση της ποινής, και σταδιακά άρχισε να εντείνεται το ενδιαφέρον με αποκορύφωμα το συνέδριο του 2007.

Μάλιστα, έχουν εκδοθεί και εκθέσεις οι οποίες παρουσιάζουν με εκτεταμένα και εμπεριστατωμένα τους λόγους για τους οποίους πρέπει να καταργηθεί η θανατική ποινή. Το ενδιαφέρον είναι πως προβάλλουν τόσο ανθρωπιστικά, όσο και νομικά, όσο και θρησκευτικά επιχειρήματα έτσι ώστε να στηρίξουν αυτό το αίτημα με έναν σφαιρικό τρόπο.

Οι προοπτικές φαίνονται θετικές αν κρίνουμε από το μέγεθος της δράσης των οργανώσεων τα τελευταία 10 χρόνια, καθώς και από τη στάση των χωρών. Παρ' όλα αυτά, το έργο της οριστικής κατάργησης της θανατικής ποινής θα είναι μακροχρόνιο και δύσκολο, καθώς απαιτεί τόσο μεταβολές στο νόμο, όσο και στις απόψεις των φορέων, κάτι δύσκολο, αλλά σίγουρα όχι ακατόρθωτο.

Πηγή: Μελέτη

Μια απάντηση

Σε συνέχεια της δημοσίευσης "The North Carolina Justice Act", θέλω να προσθέσω ένα μικρό κείμενο.

Όταν διάβασα το άρθρο, και ετοίμασα τη σχετική ανάρτηση, μίλησα με μια γνωστή μου η οποία μένει στη Βόρεια Καρολίνα, και άρα, είναι σε άμεση επαφή με όσα συμβαίνουν στην περιοχή.

Τη ρώτησα λοιπόν ποια είναι η γνώμη της γι' αυτό το ψήφισμα. Η απάντηση που μου έδωσε ήταν η εξής (σε ελεύθερη μετάφραση):

"Δε μου αρέσει όταν κάποια ομάδα χρησιμοποιεί τη φυλή ως μια δικαιολογία για να κερδίσει επιείκεια ή εύνοια. Ακούμε πολύ συχνά διάφορες ομάδες να παραπονιούνται δυνατά ότι υπάρχει ένας δυσανάλογος αριθμός συλλήψεων ατόμων μιας ομάδας σε σχέση με μια άλλη (πχ μαύρων έναντι λευκών), αλλά αν το σκεφτείς, αυτή η ομάδα τελεί όντως περισσότερα εγκλήματα από τις άλλες φυλές.

Για παράδειγμα, υπήρξε αντίδραση από τη μεριά των Λατίνων γιατί θεωρούν ότι η αστυνομία τους έχει 'βάλει στο μάτι' όσον αφορά την οδήγηση σε κατάσταση μέθης. Η αλήθεια είναι ότι όντως οδηγούν μεθυσμένοι σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι οι Αμερικάνοι. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς βρίσκονται και παράνομα στη χώρα.

Τώρα αυτή η ομάδα χρησιμοποιεί την φυλή σαν δικαιολογία για την επιβολή θανατικής ποινής. Η ερώτησή μου είναι...ποια ήταν η φύση του εγκλήματος; Ήταν έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο; Αν ναι, τότε...you do the crime, you do the time. (Αν κάνεις το έγκλημα, πρέπει να δεχτείς και την ποινή)

Ωστόσο, αν υπάρχουν στοιχεία τα οποία δείχνουν ότι σε περισσότερους μαύρους άντρες επιβλήθηκε η θανατική ποινή, ενώ στους λευκούς επιβλήθηκε ισόβια κάθειρξη, τότε ναι, πιστεύω ότι έχουν λόγο να αντιδράσουν. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, γιατί χρειάζεται ένας νόμος για να μπορεί κάποιος να ζητήσει επανεξέταση της υπόθεσής του; Υποθέτω ότι αυτό θα έδινε κάποια νομική υποστήριξη σε όσους θέλουν να ασκήσουν έφεση...Αλλά και πάλι, ποιος είναι υπεύθυνος για να μελετήσει κατά πόσο ο ισχυρισμός του καταδικασθέντος είναι όντως αληθής; Ο συνήγορος υπεράσπισης; Το δικαστήριο;

Τελοσπάντων...είμαι υπέρ της θανατικής ποινής μόνο αν υπάρχουν αδιάσειστες αποδείξεις ότι ο κατηγορούμενος είναι ένοχος. Και είμαι ενάντια σε οποιοδήποτε νόμο ή κανόνα που επιτρέπει την ευνοιοκρατία απέναντι σε μια φυλή."

Στην ουσία, αυτό το οποίο υποστηρίζει είναι αυτό που απασχόλησε και εμάς. Μήπως πολλοί αρχίσουν να μιλάνε για ρατσισμό ενώ δεν υπάρχει; Ποιος είναι υπεύθυνος για να αποδείξει τη θέση του καταδικασθέντος, και πώς μπορεί να αποδειχτεί αυτή χωρίς να υπάρξουν κατασκευασμένα στοιχεία; Μήπως οδηγούμαστε στον αντίθετο ρατσισμό (δηλαδή παύουμε να είμαστε ρατσιστές και αρχίζουμε να προσφέρουμε πάρα πολλά προνόμια στις μειονότητες, υποβιβάζοντας τους υπόλοιπους);

Προσωπικά εξακολουθώ να θεωρώ το ψήφισμα αυτό ως ένα θετικό βήμα προς μια μελλοντική ισότητα σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Ωστόσο, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για την αποτελεσματικότητα του μέτρου..Τόσο γιατί μπορεί να γίνει κατάχρησή του, όσο και γιατί μπορεί να μην έχει τελικά καμία αξία.

Αρχαία Ελλάδα

Μιας και η Daizy έθεσε το ερώτημα περί αρχαίας Ελλάδας και απονομής δικαιοσύνης, έκανα μια αναζήτηση στο google.

Η αλήθεια είναι ότι δε μπορεί να βρει κανείς πολλές πληροφορίες. Τα περισσότερα στοιχεία τα αντλούμε από κείμενα αρχαίων οι οποία περιέγραφαν εγκλήματα ή ποινές που είχαν επιβληθεί. Αυτό που διαπιστώνουμε όμως, είναι ότι οι αρχαίοι ήταν ιδιαίτερα αυστηροί και όχι τόσο πολιτισμένοι όσο θεωρούμε εμείς σήμερα ότι ήταν. Τα λαμπρά πνεύματα, όπως οι μεγάλοι φιλόσοφοι μας κάνουν να πιστεύουμε ότι οι περισσότεροι κάτοικοι των πόλεων ήταν εξίσου μορφωμένοι και καλλιεργημένοι. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζαν διάφορα γεγονότα δείχνει ότι δεν ήταν λιγότερο βάρβαροι από τους βαρβάρους.

Για να μην βγούμε εκτός θέματος, θα παραθέσω όσες πληροφορίες μπόρεσα να βρω:

Στην αρχαία Ελλάδα, τα είδη των ποινών ήταν τρία: εξορία, επιβολή προστίμου, και θανατική ποινή.

Όσον αφορά την εξορία, αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι θεωρούταν η πιο ατιμωτική ποινή, γιατί αυτός που διωχνόταν από την πόλη, δεν είχε πλέον πατρίδα, και ήταν εξόριστος για όλη του τη ζωή.

Σχετικά με τις χρηματικές ποινές, αυτές προσφέρονταν στις οικογένειες των θυμάτων περισσότερο ως οικονομική υποστήριξη, παρά ως τρόπος απολογίας. Αναφέρεται ότι στην περίπτωση της μοιχείας από την σύζυγο προς τον σύζυγο, ο δεύτερος μπορούσε να ζητήσει χρήματα από τον εραστή της γυναίκας του ως αποζημίωση. Βέβαια, μπορούσε ακόμα και να τον σκοτώσει.

Τώρα, αναφορικά με την θανατική ποινή, και αντίθετα απ' ότι πιστεύουμε, επιβαλλόταν αρκετά συχνά.

Γενικά, η θανατική ποινή επιβαλλόταν με στόχο την αποφυγή της προσωπικής απονομής δικαιοσύνης, της εκδίκησης, ή ακόμα και την γέννηση μιας βεντέτας μεταξύ οικογενειών. Μάλιστα, θεωρούταν ως τρόπος καθαρισμού της πόλης, με μια ηθική μάλλον έννοια. Δηλαδή, η πόλη θα εκτελούσε τον εγκληματία για να μπορέσει να εξαγνιστεί το έγκλημα που αυτός είχε τελέσει.

Οι μορφές θανατικής ποινής που ίσχυαν στην αρχαιότητα ήταν οι εξής:

-Αποκεφαλισμός με τσεκούρι

-Λιθοβολισμός (Συχνά λιθοβολούνταν και οι συγγενείς του εγκληματία, πληρώνοντας και οι ίδιοι για ένα έγκλημα που δεν τέλεσαν.)

-Εκτέλεση με κώνειο (Η πιο γνωστή εκτέλεση ήταν φυσικά αυτή του Σωκράτη. Κατά πόσο άξιζε να θανατωθεί ένας άνθρωπος επειδή αμφισβητούσε τις αντιλήψεις της εποχής του; Με τα σημερινά δεδομένα, καθόλου. Με τα δεδομένα της αρχαίας Ελλάδας όμως, αυτή ήταν ύψιστη προσβολή και μπορούσε να διαλύσει τα θεμέλια της πόλης.)

-Σταύρωση (Αντίθετα απ' ότι πιστεύουμε, η σταύρωση ήταν τρόπος τιμωρίας ήδη από τα αρχαία χρόνια. Πολλές πηγές αναφέρουν την εφαρμογή αυτού του μέτρου για την τιμωρία εγκληματιών.)

-Το βασανιστήριο της σκάφευσης (Να το πούμε απλά: Πρόκειται για ένα ανθρώπινο σάντουιτς. Είναι από τις πιο αποτρόπαιες μορφές θανατικής ποινής.)

-Ρίξιμο σε λάκκο (Χρησιμοποιούνταν στη Σπάρτη, όχι μόνο για ενήλικες, αλλά και για παιδιά που γεννιόνταν με δυσμορφίες.)

-Αποτυμπανισμός (Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι, αλλά αναφέρεται σε αρκετές πηγές ως μορφή τιμωρίας.)

Βλέπουμε λοιπόν ότι η θανατική ποινή στην αρχαία Ελλάδα ήταν όχι απλά διαδεδομένη, αλλά και εφαρμοζόταν με πολλούς τρόπους και σε πολλές περιπτώσεις.

Ενάντια στη θανατική ποινή ήταν ο Θουκυδίδης, όπως αναφέρεται. Παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει σχετική βιβλιογραφία.

Daizy, ελπίζω να σου έδωσα κάποιες πληροφορίες! Γενικά, επειδή η θανατική ποινή ήταν κάτι αποδεκτό στην αρχαία Ελλάδα, οι ιστορικοί δεν τη θεωρούσαν αρκετά σημαντική ώστε να την καταγράψουν. Ωστόσο, είναι σημαντικό να δεχτούμε ότι ακόμα και πόλεις που θεωρούνταν ως οι πιο εξέχουσες, έκρυβαν στοιχεία βαρβαρότητας.

Ευτυχώς που σήμερα η κατάσταση είναι πιο ελεγχόμενη και οι αντιλήψεις των ανθρώπων πιο προοδευτικές...στον ανεπτυγμένο κόσμο τουλάχιστον.

Καταδίκη μεγιστάνα σε θάνατο

Μια είδηση που έφτασε μέχρι τα ελληνικά κανάλια είναι η καταδίκη ενός μεγιστάνα σε θανατική ποινή. Πρόκειται για ένα γεγονός που σπάνια συμβαίνει, γιατί, όπως γνωρίζουμε χωρίς βέβαια να το παραδέχονται οι αρχές, η ανισότητα στην απονομή δικαιοσύνης αφορά εκτός από τη φυλή, και την κοινωνική θέση του κατηγορούμενου. Με άλλα λόγια, σπάνια θα καταδικαστεί ένας επιφανής και πλούσιος πολίτης σε μακροχρόνια ποινή, και ακόμα πιο σπάνια, σε θανατική ποινή, όποιο έγκλημα κι αν έχει διαπράξει.

Ο Χισάμ Ταλάτ Μουστάφα λοιπόν, μεγιστάνας της Αιγύπτου, καταδικάστηκε την Πέμπτη σε θάνατο για τη δολοφονία μιας νεαρής τραγουδίστριας, της Σούζαν Ταμίμ, η οποία έγινε γνωστή στο κοινό μέσα από ένα τηλεοπτικό reality. Ο Μουστάφα διατηρούσε σχέση με την Ταμίμ, μέχρι που κάποια στιγμή,αποφάσισε ότι αποτελούσε βάρος για τον ίδιο. Έτσι, μίσθωσε έναν συνταξιούχο αστυνομικό για να την δολοφονήσει. Ο αστυνομικός αυτός προσποιήθηκε ότι ήταν εργαζόμενος στο κτίριο όπου διέμενε η κοπέλα, και με αυτόν τον τρόπο εισέβαλε στο διαμέρισμά της, και την μαχαίρωσε μέχρι θανάτου.

Τα αποδεικτικά στοιχεία αποδεικνύουν πλήρως την ενοχή και των δύο.

Αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση είναι η θέση που είχε ο Μουστάφα στην κοινωνία: ήταν πρώην πρόεδρος της εταιρίας ακινήτων Talaat Moustafa Group και ηγετικό στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, καθώς και μέλος της αιγυπτιακής Γερουσίας. Δεν πρόκειται δηλαδή απλά για έναν μεγιστάνα, αλλά αντίθετα, για έναν πολιτικό, ο οποίος προέβη σε τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα.

Φυσικά, μετά την σύλληψή του, οι μετοχές της εταιρείας του έπεσαν κατακόρυφα, ενώ ξέσπασε και σκάνδαλο για το πρόσωπό του.

Η οικογένεια της Ταμίμ φαίνεται ευχαριστημένη με την ποινή, ενώ οι δικηγόροι του Μουστάφα θεωρούν άδικη την καταδίκη του.

Παρ' όλα αυτά, αναμένεται ακόμα η απόφαση των αιγυπτιακών θρησκευτικών αρχών, καθώς συνηθίζεται σε αυτές τις χώρες να έχουν λόγο στην καταδίκη εγκληματιών και θρησκευτικά πρόσωπα.

Το ερώτημα που γεννάται από αυτήν την υπόθεση είναι το εξής: Άραγε νόμιζε ο Μουστάφα ότι θα γλίτωνε την ποινή λόγω της θέσης του; Και πόσοι άλλοι έχουν αθωωθεί άραγε επειδή βρισκόντουσαν σε κάποια υψηλή κοινωνική θέση;

Τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα...


Μετά από επισήμανση του SHARKastic, να η φωτογραφία του μεγιστάνα κλειδαμπαρωμένου στο δικαστήριο...

Πηγή: Ελληνική και ξένη αρθρογραφία

Ο παραλογισμός της Σομαλίας

Μετά από τις προηγούμενες αναρτήσεις που καλύπτουν σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό το ζήτημα της θανατικής ποινής στις ΗΠΑ, μπορούμε να αλλάξουμε χώρα και ήπειρο.

Γενικότερα, οι χώρες της Αφρικής αν και δεν έχουν καταργήσει την θανατική ποινή από το ποινικό τους σύστημα, δεν πραγματοποιούν τόσο συχνές εκτελέσεις. Παρ' όλα αυτά, πέρα από το νομικό/ποινικό δίκαιο, υπάρχει και το ηθικό/θρησκευτικό, το οποίο λειτουργεί πολύ διαφορετικά. Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται βάναυσα, ενώ συχνά τιμωρούνται για εγκλήματα που δεν τέλεσαν οι ίδιες, αλλά αντίθετα, τελέστηκαν εις βάρος τους. Πολύ συχνά διαβάζουμε υποθέσεις κοριτσιών που έπεσαν θύματα βιασμού και στη συνέχεια λιθοβολήθηκαν επειδή "ατίμωσαν τις οικογένειές τους". Αυτά τα συμβάντα αποτελούν περισσότερο καθημερινό φαινόμενο, παρά εξαίρεση. Μια υπόθεση λοιπόν άδικης καταδίκης δε μας προκαλεί εντύπωση.

Μια περιοχή που θα εξετάσουμε λοιπόν τώρα είναι η Σομαλία.

Τα τελευταία χρόνια, αρκετά άτομα έχουν καταδικαστεί και εκτελεστεί στη Σομαλία. Συγκεκριμένα, τουλάχιστον 4 άνθρωποι εκτελέστηκαν το 2003, άλλοι 4 το 2004, και 5 το 2007. Μάλιστα, το 2006 έλαβε χώρα ένα συγκλονιστικό γεγονός: ένας νεαρός κρίθηκε ένοχος για δολοφονία, και καταδικάστηκε σε θανατική ποινή, όχι "ιδιωτική", όπως συνηθίζεται πλέον, αλλά δημόσια, καθώς τα ισλαμικά δικαστήρια κάλεσαν το κοινό να παρακολουθήσει. Ακόμα, πρέπει να πούμε ότι στη Σομαλία ισχύει το λεγόμενο "Diyya system", σύμφωνα με το οποίο αν κάποιος δολοφονήσει ένα άτομο μπορεί να γλιτώσει την επιβολή ποινής αν δώσει ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό στην οικογένεια του θύματος.

Αυτό που θέλω να εξετάσω τώρα είναι ένα πολύ πρόσφατο συμβάν. Μια κάτοικος της Σομαλίας κατηγορείται για το φόνο μιας εκ των συζύγων του άντρα της (γιατί μην ξεχνάμε ότι εκεί ισχύει ακόμα η πολυγαμία), και τώρα αντιμετωπίζει τη θανατική ποινή. Το πρόβλημα όμως δεν έγκειται μόνο στην ποινή που της επιβλήθηκε. Η Ifraah Ali Aden δικάστηκε μόλις μία μέρα μετά την τέλεση του εγκλήματος, χωρίς καν να έχει προλάβει να βρει δικηγόρο ή να ετοιμάσει την υπεράσπισή της. Επιπλέον, υπάρχουν μαρτυρίες σύμφωνα με τις οποίες η δολοφονηθείσα σύζυγος είχε απειλήσει την Ifraah αρκετές φορές, θέτοντας τη ζωή της ίδιας σε κίνδυνο. Η Ifraah υποστηρίζει ότι σκότωσε την αντίζηλο σε κατάσταση αυτοάμυνας, και άρα δεν είναι λογικό να της επιβληθεί τόσο μεγάλη ποινή.

Το πιο θλιβερό όμως στοιχείο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι η Ifraah είναι έγκυος 3 μηνών. Οι αρχές δεν την έχουν υποβάλλει σε ανάλογα τεστ ακόμα, για να ελέγξουν κατά πόσο αυτό ισχύει ή όχι με αποτέλεσμα να εκκρεμεί μια θανατική ποινή εις βάρος μιας εγκύου! Ο νόμος απαγορεύει την εκτέλεση εγκύων ή νέων μητέρων με στόχο να προστατέψει τα βρέφη. Το δικαστήριο της Σομαλίας φαίνεται να αδιαφορεί ωστόσο για αυτή τη "λεπτομέρεια".

Η υπόθεση της Ifraah εκκρεμεί. Ακόμα και αν καταφέρει να γλιτώσει τη θανατική ποινή, θα της επιβληθεί πολύ μεγάλη ποινή, ενώ αυτό θα έχει και τον ανάλογο αντίκτυπο στην τιμή της οικογένειάς της. Καταλαβαίνουμε ότι η αδικία είναι τεράστια τη στιγμή που οι άντρες πολίτες δικαιούνται δικηγορική εκπροσώπηση και μπορούν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους και ίσως, ακόμα και να αθωωθούν.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η θανατική ποινή δεν αφορά μόνο αυτή καθ' εαυτή την ποινή. Ο ρατσισμός, οι διακρίσεις, και οι ανισότητες αγγίζουν και τα ποινικά συστήματα των χωρών, θέτοντας ένα μεγάλο ερώτημα. Όχι αν πρέπει να καταργηθεί η θανατική ποινή...αλλά αν πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις μας και να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα όπως είναι, και όχι όπως τα φανταζόμαστε.

Πηγή: Άρθρο

Dallas και λάθη

Μετά το ψήφισμα της Β. Καρολίνας, και την αθώωθηση και άλλων καταδικασμένων, πολλοί δικαστές και εισαγγελείς αρχίζουν να αναθεωρούν τις απόψεις τους σε σχέση με τη θανατική ποινή.

Η πιο πρόσφατη υπόθεση σχετική με αυτό το φαινόμενο, είναι η υπόθεση του James Fry, ενός εισαγγελέα ο οποίος καταδίκασε σε φυλάκιση έναν άνθρωπο, ο οποίος αποδείχτηκε τελικά αθώος, αφού πέρασε 27 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή για έναν βιασμό τον οποίο δεν έκανε. Το κύριο στοιχείο το οποίο και τον καταδίκασε ήταν η μαρτυρία μιας γυναίκας, η οποία είχε υποστηρίξει ότι τον είχε δει στην περιοχή όπου έγινε το έγκλημα. Σήμερα, μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες, τα αποτελέσματα μιας εξέτασης DNA απέδειξαν την αθωότητα του Charles Chatman.

Αυτή η υπόθεση προκάλεσε πολλές σκέψεις στον Fry. Όπως υποστηρίζει ο ίδιος, μέχρι πρότινος ήταν θερμός υποστηρικτής της θανατικής ποινής, γιατί πίστευε ότι οι εγκληματίες πρέπει να απομακρύνονται από την κοινωνία για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα γίνεται. Ωστόσο, τα τελευταία αυτά γεγονότα τον έκαναν να αλλάξει γνώμη τόσο για αυτή τη μορφή ποινής, όσο και για την αξιοπιστία του ποινικού συστήματος της Αμερικής.

Πρέπει να αναφέρουμε ότι το συμβάν έλαβε χώρα στο Dallas, μια πόλη του Texas, όπου όπως έχει αναφερθεί ήδη, λαμβάνουν χώρα πάρα πολλές εκτελέσεις. Ο Fry λοιπόν, αμφισβητεί κατά πόσο το αμερικάνικο σύστημα δικαιοσύνης είναι αξιόπιστο, τη στιγμή που τουλάχιστον 100 άτομα έχουν αθωωθεί αφού έχουν εκτίσει ένα μέρος της ποινής που τους είχε επιβληθεί άδικα.

Το πρόβλημα, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, είναι ότι οι εισαγγελείς και οι άλλες υπεύθυνες αρχές δεν έχουν επαρκείς πόρους για να διερευνούν τις σοβαρές υποθέσεις, ή δεν ενδιαφέρονται αρκετά ώστε να ψάξουν την αλήθεια. Το αποτέλεσμα είναι να γίνονται λανθασμένες εκτιμήσεις. Όσο δεν δίνεται βάρος στη βελτίωση του ποινικού συστήματος, η κατάσταση θα συνεχίσει να χειροτερεύει.

"Είναι ανήθικο να παίζει το κράτος με τη ζωή και θάνατο" λέει σε άρθρο το οποίο δημοσίευσε. "Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε τις εκτελέσεις στο Texas όταν βλέπουμε πως το ποινικό μας σύστημα είναι τόσο επιρρεπές σε λάθη;"

Ίσως μια τέτοια υπόθεση δεν είναι αρκετή για να θέσει σε κίνηση ένα ψήφισμα παρόμοιο με της Β. Καρολίνας. Παρ'όλα αυτά, είναι σημαντικό το ότι οι δικαστές αναγνωρίζουν τα λάθη τους και ζητούν την πρόληψη μελλοντικών σφαλμάτων..

Πηγη: Άρθρο

The North Carolina Justice Act

Όπως έχει αναφερθεί ήδη, και όπως φάνηκε και από την έκθεση που εξέδωσαν οι ΗΠΑ πριν λίγες μέρες, το στοιχείο της προκατάληψης απέναντι στις μειονότητες είναι δυστυχώς εμφανές στο ποινικό σύστημα της χώρας.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, η Βόρεια Καρολίνα ενέκρινε πριν μερικές μέρες την πρόταση "The North Carolina Justice Act" σύμφωνα με την οποία οι κατηγορούμενοι που αντιμετωπίζουν τη θανατική ποινή θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν κατά την άσκηση έφεσης, στατιστικά στοιχεία τα οποία θα αποδεικνύουν ρατσιστική αντιμετώπιση εκ μέρους των δικαστών ή των άλλων αρχών. Αυτή η πρόταση έχει ως στόχο να περιορίσει τα κρούσματα ρατσισμού. Αν οι θανατοποινίτες καταφέρουν να αποδείξουν τη θέση τους, τότε ο δικαστής μπορεί να αναιρέσει την εκτέλεση της θανατικής ποινής.

Σε αυτή την υπόθεση μας ενδιαφέρει ένα μεγάλο ζήτημα. Η αποδοχή μιας τέτοιας πρότασης δείχνει ότι υπάρχει όντως ρατσισμός στο αμερικάνικο σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Δε θα έπρεπε λοιπόν να βρουν οι υπεύθυνοι έναν τρόπο να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα από την αρχή αντί να υιοθετούν μέτρα εκ των υστέρων, μέτρα που μπορεί να μην είναι τελικά αποτελεσματικά; Γιατί ακόμα και αν αποδειχτεί ρατσιστική αντιμετώπιση των αρχών, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα το δεχτεί ο δικαστής, ο οποίος μπορεί να είναι εξίσου προκατειλημμένος; Η πρόταση αυτή, αν και φαίνεται ιδιαίτερα πρωτοπόρα, στην πραγματικότητα πάσχει αφού προσπαθεί να συγκαλύψει το πρόβλημα αντί να το αντιμετωπίσει ριζικά. Ταυτόχρονα, αν υπάρχουν τέτοιες αδυναμίες, πώς μπορεί να είναι σίγουρη η κοινωνία ότι όλοι όσοι έχουν καταδικαστεί σε θανάτωση είναι όντως ένοχοι; Αυτό λοιπόν το δεδομένο διαβρώνει τα θεμέλια της θανατικής ποινής.

Μήπως λοιπόν είναι καιρός να αναθεωρηθεί η θανατική ποινή;

Λίγο μετά την ανακοίνωση του σχεδίου της Βόρειας Καρολίνας, κυκλοφόρησε ένα video στο youtube από την ιστοσελίδα www.ncmoratorium.org το οποίο παρουσιάζει την υπόθεση του Edward Chapman, ενός ανθρώπου που καταδικάστηκε σε θανατική ποινή για δύο φόνους, τους οποίους δεν διέπραξε. Έμεινε στην "αναμονή" για 14 ολόκληρα χρόνια μέχρι να αποδειχτεί τελικά η αθωότητά του. Μπορεί να γλίτωσε τη θανάτωση, αλλά ποιος μπορεί να φέρει πίσω αυτά τα χρόνια που πέρασε στη φυλακή πληρώνοντας το έγκλημα κάποιου άλλου;

Ο Champan είναι ο ένας μόνο από τους τρεις Αφροαμερικάνους που αφέθηκαν ελεύθεροι μέσα σε διάστημα 5 μηνών από τον Δεκέμβριο του 2007 μέχρι τον Μάιο του 2008, καθώς αποδείχτηκε η αθωότητά τους μετά από πολλά χρόνια που πέρασαν περιμένοντας την τέλεση της ποινής θανάτου που τους είχε επιβληθεί. Και στις τρεις περιπτώσεις, εντοπίστηκαν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι τόσο οι αρχές όσο και οι μάρτυρες διαστρέβλωσαν εσκεμμένα τις αποδείξεις με στόχο να καταδικάσουν τους κατηγορούμενους. Στο video γίνεται λόγος για "prosecutorial miscontempt, weak evidence, false testimony by witnesses, forgery by investigators".

Πώς περιγράφει όμως ο Chapman την εμπειρία του;

"Πίστευα ότι μου έκαναν πλάκα. 14 ολόκληρα χρόνια περίμενα τη θανατική ποινή. Τώρα που είμαι ελεύθερος κοιτάζω γύρω μου, μυρίζω τον φρέσκο αέρα, μπορώ να βγω έξω και να τρέξω. Ένα βάρος έχει φύγει."

Πώς κατέληξε όμως να κατηγορείται για δύο φόνους;

Ο Chapman δεν ήταν τελείως νομοταγής. Ήδη από μικρή ηλικία είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά ενώ αποτύγχανε σε κάθε δουλειά την οποία ξεκινούσε. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο ιδανικός υποψήφιος για φόνο. Μια μέρα, τον συνέλαβαν για τον φόνο μια γειτόνισσάς του, ενώ λίγο αργότερα, και όσο ήταν στη φυλακή, τον κατηγόρησαν και για μια ακόμα δολοφονία.

Ο ίδιος μιλάει για αυτή την εμπειρία ως ένα πολύ τρομακτικό αίσθημα. Λέει ότι βρισκόταν στη φυλακή και φώναζε ότι ήταν αθώος. Φυσικά, όλοι του απαντούσαν ότι το έχουν ακούσει αυτό χιλιάδες φορές και γιατί να τον πιστέψουν άλλωστε; Όταν ανακοίνωσαν την καταδίκη του, ο Chapman λύγισε. Σήμερα λέει πως βίωσε μια εξωσωματική εμπειρία, βγήκε έξω από το σώμα του και είδε τον εαυτό του να ουρλιάζει για βοήθεια.

Οι ειδικοί τάσσονται ενάντια στην θανατική ποινή και δέχονται ότι στις περισσότερες περιπτώσεις επικρατεί ρατσισμός στην σύλληψη και καταδίκη σε θανατική ποινή. Μάλιστα, τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι όσοι δολοφονήσουν κάποιον λευκό είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίσουν τη θανατική ποινή ως τιμωρία. Στη Β. Καρολίνα, οι πιθανότητες επιβολής θανατικής ποινής σε υπόθεση δολοφονίας λευκού αυξάνονται κατά 3,5 φορές σε σχέση με τις άλλες περιπτώσεις. Στις συγκεκριμένες τρεις υποθέσεις, τουλάχιστον ένα θύμα ήταν λευκό και το δικαστήριο αποτελούταν αποκλειστικά από λευκούς. Πολλοί δικαστές μάλιστα δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν ελεύθερα και τον όρο "νέγροι" στις αναφορές τους, μια λέξη πολλή προσβλητική για το γένος των Αφροαμερικανών.

Οι αποδείξεις είναι λοιπόν κάτι περισσότερο από προφανείς: η φυλή παίζει σημαντικό ρόλο ακόμα και στην τέλεση εγκλήματος. Μπορεί ο Chapman και οι άλλοι δυο να δικαιώθηκαν, αλλά πόσοι ακόμα βρίσκονται άδικα φυλακισμένοι, ή ακόμα χειρότερα, έχουν θανατωθεί;

Το video μπορείτε να το δείτε τώρα:

Πηγή: Άρθρο